Οι συναυλιακοί τύποι: Ο τύπος "έχω φέρει τις θέσεις από το σπίτι μου"

Κάτι σα χρονογράφημα...

Πάντοτε όταν πηγαίνω σε μία καλοκαιρινή συναυλία ή σε μία καλοκαιρινή θεατρική παράσταση δεν μπορώ να κρατηθώ από το να παρατηρώ τις κινήσεις και τις συνήθειες των συνακροατών μου.

Το κάνω πάντα χωρίς καμία διάθεση κακοπροαίρετου "κουτσομπολιού" των άλλων και περισσότερο αποτελεί μία προσφιλή μου συνήθεια, όπως σε άλλους είναι το κάπνισμα κατά τη διάρκεια της παράστασης ή το παίξιμο του μπεγλεριού. Μου αρέσει να προσπαθώ να σκιαγραφώ άγνωστους ανθρώπους.

Μετά από αρκετές υπαίθριες συναυλίες σε ανοιχτά θέατρα ή σε ακόμη πιο ανοιχτούς χώρους και μετά από αρκετές παραστάσεις-κυρίως στο θέατρο της Επιδαύρου της οποίας το κοινό χρήζει ειδικής ανάλυσης-έχω, ας το πούμε, καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το κοινό των καλοκαιρινών θεαμάτων και άρτων, προσφέρεται για περαιτέρω κατηγοριοποιήσεις για κάποιον που αρέσκεται στο να ψυχογραφεί μέσα από ασήμαντες κινήσεις ή γκριμάτσες, την ανθρώπινη συμπεριφορά (τι "βίτσια" μπορεί να έχει ο άνθρωπος!)

Θα βρεθεί κάποιος στα σίγουρα, βέβαια, να πει "σιγά, τώρα κάτι μας είπες... " Ο άνθρωπος πάντα βρίσκεται από "εδώ" και από "εκεί", φέρεται "έτσι" και "αλλιώς", μιλάει "κάπως" και σκέφτεται "κάτι".

Και συνήθως, -το ανησυχητικό και το περίεργο θα ήταν να μην υπήρχε αυτό το "συνήθως"- όλα αυτά τα κάνει διαφορετικά από τον άλλον. Δεν είναι να απορεί φυσικά κανείς για το πόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες υπάρχουν, για το πόσες διαφορετικές συνήθειες κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Και όλοι αυτοί οι διαφορετικοί χαρακτήρες, οι διαφορετικές συνήθειες συναντώνται, όπως είναι επόμενο, και σε έναν συναυλιακό χώρο, που είναι και το θέμα του παρόντος άρθρου, ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι.

Με συνοπτικές διαδικασίες, τουτέστιν (όπως έλεγε και ένας τρομερός και φοβερός χημικός στη Γ' γυμνασίου), θα αναφερθώ στους "τύπους" που προσωπικά έχω καταφέρει να ξεχωρίσω σε συναυλίες.

Πρόκειται για τύπους που θα βρεις σε κάθε συναυλία, ο καθένας πάντα στο δικό του συγκεκριμένο πόστο, να αναλίσκεται -και να αναλώνει και τους άλλους στις περισσότερες των περιπτώσεων-στις δικές του συνήθειες που πάντα επαναλαμβάνονται πανομοιότυπες από εκπρόσωπο σε εκπρόσωπο της κάθε "κατηγορίας". Είναι οι τύποι καρμπόν που χωρίς αυτούς μία συναυλία θα ήταν σαν χούφτα ανάλατα Αιγινήτικα φυστίκια (αιγινήτικο φυστίκι και ανάλατο δε "λέει", λέει; )

Ο πιο χαρακτηριστικός π. χ τύπος και ο πιο αστείος συνάμα, φαίνεται να είναι εκείνος που στις συναυλίες πιάνει άλλα δέκα καθίσματα δεξιά του και άλλα δέκα καθίσματα αριστερά του, τοποθετώντας επάνω κλειδιά, χαρτομάντηλα, μωρομάντηλα, ζακέτα της πεθεράς, τσάντα της γυναίκας, κινητό (αυτό πάντα στην καρέκλα δίπλα του), πλατύγυρο καπέλο για τον ήλιο (όσο πιο μεγάλο τόσο καλύτερα, μπορεί να πιάσει και δύο θέσεις αν είναι σομπρέρος π. χ.) και αν του βρίσκεται και κανά παιδάκι (ή δύο ακόμη καλύτερα) το πετάει σε μια καρέκλα δίνοντάς του αυστηρές οδηγίες:

"Αν σηκωθείς από εκεί θα σου ξεριζώσω τα αυτιά. Περιμένουμε το θείο Μανώλη, τον κουμπάρο με την κουμπάρα, την ξαδέλφη της μαμάς σου, τον μπατζανάκη της ξαδέλφης και τον παπά της ενορίας"

Αν το παιδάκι κάνει και διαμαρτυρηθεί, το απειλεί με στέρηση παγωτού για έναν μήνα ή για εμπάργκο από τα πιτσίνια και πακοτίνια δια παντός.

Έτσι και τυχόν τολμήσεις, ψάχνοντας για θέση να περάσεις δίπλα του ή να ρωτήσεις αθώα και χαμογελαστά "είναι πιασμένες οι θέσεις;" το σκηνικό είναι πάντα ίδιο.

Γυρίζει και σε κοιτάζει απαξιωτικά, νοιώθεις τουλάχιστον σκουπίδι βγαλμένο από τον πιο βρωμερό σκουπιδοτενεκέ, και αν έχει τα κέφια του μουγκρίζει εις την άπταιστον μουγκανική γλώσσα κάτι μεταξύ "ναι" και "χμφχμφ". Δε το συζητάμε αν δεν έχει τα κέφια του.

Μπορεί και να φας καμιά ροχάλα στη μούρη καθώς φτύνει στο πλάι με περιφρόνηση, μη δυνάμενος να απαντήσει σε τέτοιες γελοίες ερωτήσεις.

Αν δε, τολμήσει κάποιος να διαμαρτυρηθεί "τι έγινε ρε μεγάλε, από το σπίτι τις έφερες τις θέσεις και έχεις πιάσει όλη τη σειρά; " μπορεί να απειληθεί και προ-συναυλιακή σύρραξη η οποία χωρίζει τους υπόλοιπους θεατές σε ομάδες, υπέρ και κατά.

Εκεί ακούγονται και τα πιο νόστιμα (πεντανόστιμα κάποιες φορές διανθισμένα με καντήλια, εικονίσματα, αγίους και όλα τα εκκλησιαστικά), όταν το αίμα βράζει από την αδικία και των μεν και των δε και όλοι βρίσκουν το σωστό τόπο για να λύσουν τις διαφορές τους και κυρίως για να βρουν το δίκιο τους.

Το πιο ωραίο είναι βέβαια, ότι 98 στις εκατό περιπτώσεις, (άντε, οι 95 στις εκατό περιπτώσεις για να είμαι πιο δίκαια) οι ρεζερβέ θέσεις μένουν, κατά το ήμισυ, άδειες μέχρι το τέλος της συναυλίας, γιατί τον μπατζανάκη τον έπιασε κόψιμο και δεν μπόρεσε να έρθει, της κουμπάρας της έσπασε το τακούνι καθώς έκανε μεγαλόπρεπη είσοδο στο χώρο και πρέπει να πάει να αλλάξει κ.τ.λ., κ.τ.λ.

Σε περίπτωση που ένας τέτοιος τύπος βρεθεί μπροστά σας και δεν έχει που αλλού να καθίσετε υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσετε ειδικά αν είστε γυναίκα (για τους άντρες δεν εγγυώμαι).

Μετράτε τις πιασμένες άδειες θέσεις. Αν είναι κάτω από πέντε, άντε ας πάει το παλιάμπελο. Ας τις κρατήσει. Λίγο πολύ, όλοι περιμένουμε κάποια μικρή παρέα σε συναυλίες, που έχει αργήσει.

Αν είναι πάνω από πέντε καθίστε επιδεικτικά σταυροπόδι σε κάποια από αυτές (συνιστώ την πιο ακριανή για να είστε σε απόσταση ασφαλείας) και αν τολμήσει να σας πει τίποτα παίξτε το κωφάλαλη. Γυρίστε και κάντε του στη νοηματική γλώσσα (τη δική σας φυσικά, σιγά μην το καταλάβει)νοήματα στο στυλ "δεν ακούω, δεν καταλαβαίνω" και μετά ανοίξτε ακόμη πιο επιδεικτικά μπροστά σας το πρόγραμμα της συναυλίας.

Το πολύ πολύ να φάτε κανά βρισίδι μέσα από τα δόντια (πάλι εις την μουγκανική διάλεκτο). Συνεχίστε να χαμογελάτε απτόητα. Προσφέρετε του και μία τσίχλα και που ξέρετε; Μπορεί να αποκτήσετε και δωρεάν σωματοφύλακα ο οποίος θα φυλάει και άλλες πέντε θέσεις για τους δικούς σας φίλους και κουμπάρους.

Τελευταία συμβουλή (αν και τα αυτονόητα πρέπει να παραλείπονται): Μην εφαρμόσετε την παραπάνω μέθοδο αν συνοδεύεστε ήδη από κάποιον άντρα (προς αποφυγή συρράξεων που λέγαμε πιο πάνω), παρά μόνο αν έχετε πάει μόνη ή με γυναικοπαρέα.

Αυγή Νέζη