Οι μονιμάδες της ευτυχίας (pinelopi)

Σ' αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι αρέσκονται στους ορισμούς. Στα "συμμαζεμένα" πράματα... στα οριοθετημένα... χωρίς παρεκκλίσεις... χωρίς αποκλίσεις... χωρίς αντεγκλήσεις... όλα μια ευθεία γραμμή... δίνουν ορισμούς... στην αγάπη ας πούμε... στον έρωτα... στην ελευθερία... θέλουν σώνει και ντε να κάνουν τα ασαφή, σαφή. Τις αφηρημένες έννοιες, συγκεκριμένες. Και καλά να ορίσεις το εμβαδό του τριγώνου... μπορείς... μα το πως αγαπάει κανείς μπορείς να το ορίσεις; Γελοιότητες... Ορισμοί... Επικίνδυνες αυθαιρεσίες...

Δίνουν εξηγήσεις για τα πάντα, τα τοποθετούν σε κουτάκια, τα περιεργάζονται, τα επεξεργάζονται και ησυχάζουν. Κλείνουν τα συναισθήματα, τις ανάγκες (αυτές τις πιο έσχατες) σε κλουβιά σαν τα άγρια θηρία. Φοβούνται. Και κάνουν τις τίγρεις κατοικίδια... Νομίζουν...

Κρατούν κι ένα μαστίγιο για εκφοβισμό (για όταν θυμηθεί η τίγρης πως δεν είναι γάτα...) σπέρνουν και κάνα δυο φωτιές τριγύρω και επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και στον εαυτό τους.

Ονοματίζοντας, βαφτίζοντας ξανά και ξανά με καινούρια ονόματα τον πυρήνα των ανθρώπων, μεταξύ τύρου και αχλαδιού πάντα, γδέρνοντας ανθρώπινες ψυχές προκειμένου να βοηθηθούν από τη νεκροψία στα βαρύγδουπα και στομφώδη συμπεράσματά τους, αυτοαποκαλούνται ειδικοί, οι πλέον ανειδίκευτοι, οι πλέον ανυποψίαστοι...

Οι μονιμάδες της ευτυχίας...

Αυτοί που κάθε βράδυ κοιμούνται τον τακτοποιημένο ύπνο τους.

Αυτοί που βλέπουν στη νύχτα μονάχα αστέρια και φωτεινούς γαλαξίες.

Αυτοί που με μετρημένες σκέψεις υπολογίζουν το απέραντο.

Αυτοί που συναρμολογούν το άπειρο στο ζεστό σαλόνι του σπιτιού τους.

Αυτοί που την απάνθρωπη θλίψη ποτέ δεν την αντίκρυσαν κατάμουτρα ανοίγοντας την πόρτα τους.

Αυτοί που πιστεύουν πως το δύσμορφο πρόσωπο της ζωής εμφανίζεται μονάχα στις ταινίες στο Village και στα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης.

Αυτοί που με Lego κατασκευάζουν κόσμους ιδανικούς κι αγγελικά πλασμένους.

Αυτοί που ξεχνούν ότι οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές και κουρντιστά στρατιωτάκια.

Αυτοί που μετρούν την καταξίωση με τα τετραγωνικά του διαμερίσματός τους.

Αυτοί που κουνάνε επικριτικά το δάχτυλο μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Αυτοί που υπολογίζουν την ευτυχία με τη μακάρια πλάνη τους.

Αυτοί που χωράνε σε καλολογικά στοιχεία το βάθος του ωκεανού.

Αυτοί που ο ορίζοντάς τους φτάνει ίσαμε τα σύνορα του κήπου τους.

Αυτοί που φτιάχνουν κανόνες για να αυτοπεριορίζονται εφησυχασμένοι.

Αυτοί που κλείνουν τα μάτια στις λεηλατημένες ζωές.

Αυτοί που δεν αφήνουν χαραμάδες στο μυαλό τους να αερίζεται και μουχλιάζει.

Αυτοί που στις χαρακωμένες ματιές ‘ανακαλύπτουν’ νόσους.

Αυτοί, οι πάσχοντες απο ανοσία.

Αυτοί... οι μονιμάδες της ευτυχίας...