Μανιφέστο 16ης Νοέμβρη (freemind)
Εννοείται πως δεν πρόκειται για κάποιο μανιφέστο τρομοκρατικής οργάνωσης. Πρόκειται για ένα μανιφέστο προς εκείνους, που επί μια 10ετία καταστρέφουν το γούστο μας, τη φαντασίας μας, πλουτίζουν από τα χρήματα μας, προσφέροντας μας μασημένη τροφή που είχε σαπίσει πριν μασηθεί, και στο τέλος τους λέμε ευχαριστώ που μας κρατάνε ψηλά το ποιοτικό επίπεδο μας!
Κύριοι παραγωγοί ανοίξτε τα αυτιά σας! Σας βαρεθήκαμε! Βαρεθήκαμε τα τσουλιά και τα ομορφόπαιδα να εμφανίζονται με ένα μικρόφωνο και 8000 μηχανήματα για να βγάλουν ήχο... Βαρεθήκαμε να ακούμε άχρηστα σόλα από άχρηστους μουσικούς που έχουν το 4πλάσιο εξοπλισμό, από τους Queen, και απλά το χρησιμοποιούν για μόστρα. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε να ονομάζετε την Classic Rock «πεθαμένη μουσική» και να εξυμνείτε την ήδη πεθαμένη (εκ των ριζών της) μοντέρνα rock/pop/electro και όπως αλλιώς τα ονομάζετε!
Δανείζεστε όρους και έννοιες στα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που εκπροσωπείτε, όμως δεν μπορείτε να τους δανείσετε τη διαχρονικότητα των κλασσικών συγκροτημάτων και παραγωγών. Δεν έχετε το κύρος να αποκτήσετε την αξία και τη φαντασία των παλιών καλλιτεχνών, γιατί έτσι σας μάθανε στη σχολή παραγωγής και στην εταιρία που είστε υπάλληλος! Γίνατε δούλοι σε ένα σύστημα, που εσείς οι ίδιοι ξεκινήσατε να χτίζετε από το 1990 και μετά, και τώρα δεν μπορείτε να ξεφύγετε. Όσοι το κάνουν, ανήκουν αμέσως στο underground είδος μουσικής, γιατί έχουν τα κότσια να δουλέψουν με ένα συγκρότημα, ανεξάρτητα από το οικονομικό κόστος, μέχρι να βγάλουν έναν νέο ήχο.
Δείτε πόσα καινούρια συγκροτήματα ξεφυτρώνουν κάθε μήνα. Προσέξτε τον ήχο που τους αναγκάζετε να βγάλουν. Εάν από όλα αυτά, βγάλετε τις φωνές, θα νομίσετε ότι ακούτε μια μπάντα, μια παραγωγή, ένα τραγούδι! Γιατί αυτό; Που πήγε η βασική σας δουλειά; Ο πειραματισμός πάνω σε ένα κομμάτι; Η αποκλειστικότητα του ήχου σας; Λίγοι πλέον έχουν μείνει να συντηρούν τις παλιές ιδέες, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι σε μεγάλη ηλικία. Ήδη σκέφτεστε αν θα πρέπει να μπουν σε τρελοκομείο για τις ιδέες που έχουν ή σε γηροκομείο για την ηλικία τους. Σε κάθε περίπτωση θα είστε ευχαριστημένοι που θα εξαφανίσετε την πρωτοτυπία που συντηρεί την μικρή ποιότητα και αξιοπρέπεια που έχει απομείνει στη μουσική σήμερα!
Που είναι συγκροτήματα σαν τους Queen; Που με το μισό εξοπλισμό και με αναλογικά μηχανήματα αναμφίβολου ταχύτητας και ποιότητας, έγραφαν τραγούδια όπως το Prophet’s song (1975 “A night at the opera”), το Ogre Battle (1974 “Queen 2”), και άλλα πολλά; Συγκροτήματα σαν τους Led Zeppelin που έγραφαν κομμάτια σαν το Whole lotta love (1969 “Led Zeppelin 2”); Μην αναφέρω πιο βαρβάτα ονόματα, όπως Pink Floyd, που με το εκπληκτικό δίσκο “Dark side of the moon” (1973) καθιέρωσαν έναν ήχο, μια τεχνική, ένα πρωτότυπο στυλ παραγωγής! Και το πιο ουσιώδες; Κατά πρώτον οι ημερομηνίες, που παραπέμπουν σε χρονολογίες πριν το 1990 (ανάπτυξη της DSP τεχνολογίας και των ψηφιακών συστημάτων), και κατά δεύτερον ότι παραγωγοί σαν τον Alan Parsons, δεν ήταν σπουδαγμένοι!!! Απλά είχαν φαντασία, όρεξη για πειραματισμό, αξιοπρέπεια, αγάπη γι’ αυτό που έκαναν και σίγουρα δεν είχαν δικό τους γραφείο σε μια δισκογραφική εταιρία, ούτε τον εξοπλισμό που έχετε εσείς σήμερα.
Και μιας και φτάσαμε στο κεφάλαιο εξοπλισμός, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά πράγματα για την τότε και την τώρα εποχή! Τι να συγκρίνουμε; Το Spring Reverb με ελατήρια, με το ψηφιακό reverb με εσωτερική μνήμη; Το tape delay, που η χρήση του απαιτούσε ικανότητες μάγου, με το ψηφιακό delay; Μην πάμε σε επίπεδο compressor, γιατί εκεί δεν θα έχετε μούτρα να βγείτε μετά στην κοινωνία! Και τέλος, συγκρίνετε την αναλογική μίξη που 4-5 άτομα με routes στα χέρια τους, δημιουργούσαν επικούς δίσκους, με την ψηφιακή μίξη, όπου 2 άτομα δεν μπορούν να κάνουν ένα CD που θα μείνει στο CD player του ακροατή (ή μάλλον υποψήφιου θύματος) παραπάνω από 1 εβδομάδα, λόγω της χλιαρής αντιμετώπισης του θέματος;
Που πήγε ο κλασσικός της ροκ (όπως έχετε τα μούτρα να ονομάζετε κάποια συγκροτήματα); Που πήγε το σόλο της κιθάρας, που ξεκίναγε και τελείωνε με θόρυβο από τους μαγνήτες; Που πήγε η ζεστασιά της φωνής των τραγουδιστών, που με λίγο delay, reverb και chorus, σου σήκωναν την τρίχα; Που πήγε ο κλασσικός θόρυβος/ φύσημα εξαιτίας των παλιών tape recorders ή DASH μηχανημάτων εγγραφής;
Για ποιο λόγο κάνατε επιστήμη την παραγωγή και την σπουδάζετε σε πανεπιστήμια (πληρώνοντας αρκετά λεφτά); Σπουδάζεται η φαντασία; Σπουδάζεται το ταλέντο; Σπουδάζονται τα μουσικά ακούσματα και η προσωπική μελέτη πάνω σε διαφορετικά είδη παραγωγής; Γιατί αποκτάτε ταμπέλες παραγωγής; Γιατί απλά, σας μάθανε πώς να χαλιναγωγείτε το κοινό, αντί το κοινό να χαλιναγωγεί εσάς. Αντί να στήνετε το κώλο σας για να βγάλετε κάτι ποιοτικό, στήνετε τον κώλο των ακροατών και αγοραστών σας σε κάθε ξεφτίλα που μπορεί να πουλήσει για ένα μήνα πάνω από 10. 000 «κομμάτια» και στο τέλος ξεφυσάτε λέγοντας «ουφ... βγήκε και αυτός ο μήνας».
Δεν ζητάμε επιστροφή στο παρελθόν. Αλίμονο αν κάποιος έχει αυτή την απαίτηση. Ζητάμε κάτι ποιο ποιοτικό. Όχι όπως το ορίζετε εσείς, άλλα όπως το ορίζει η ιστορία της μουσικής μέχρι το 1990. Η παρακμή της δεκαετίας (και κάτι ψιλά), πρέπει πλέον να σταματήσει. Πείτε ότι έγινε ένα λάθος, και επαναφέρετε όλα αυτά τα είδη που καταστρέψατε όλα αυτά τα χρόνια. Καταστρέψτε τα πλαστικά ινδάλματα που λανσάρατε τόσο καιρό. Σπάστε τα δεσμά με τις εταιρίες που νομίζετε ότι σαν χρηματοδοτούν επειδή επιτελείτε ουσιαστικό έργο στη μουσική. Ξέρετε κανέναν βιομήχανο, που να μην πηγαίνει στη Λυρική και στη συνέχεια για σουβλάκια, επειδή του έκατσε βαρύ το πρόγραμμα; Αυτοί είναι που σας διοικούν και που σκοπό έχουν να συντηρήσουν τη μεγάλη τσέπη τους, το δρύινο γραφείο τους και το ακριβό καμπριολέ που τους περιμένει απ’ έξω με τον οδηγό.
Και τέλος, σπουδάστε την παραγωγή στα ακούσματα σας. Το σύστημα επέβαλλε το θάνατο το παρελθόντος. Εμείς ζητάμε την μουσική αναβίωση και εξέλιξη του με τα εφόδια που έχουμε πλέον και από την ίδια την τεχνολογία. Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο. Εδώ το έκαναν άνθρωποι που δεν ήξεραν τι σημαίνει εμπόριο και αγοραστικό κοινό... Μην είστε ευθυνόφοβοι. Η μουσική θέλει ρίσκο, και με το να προσπαθείτε να το αποφύγετε, απλά βοηθάτε το δισκογραφικό σύστημα να επιβάλλει τη μουσική των μαζών και όχι της ποιότητας!
Κάντε μια παραγωγή για την οποία θα είστε περήφανος ότι κάνατε τη καλύτερη δουλειά που μπορούσατε να κάνετε, και ας την ακούσουν μόνο 100 άτομα! Είναι πολύ μεγαλύτερο κέρδος το να μείνετε στην μουσική ιστορία, ως ένας εκπληκτικός παραγωγός, παρά να κερδίσετε εκατομμύρια από μια μέτρια παραγωγή. Εξάλλου στη μουσική, πάντα η αξία των περισσότερων συντελεστών αναγνωρίζεται αρκετά χρόνια μετά την έκδοση ενός άλμπουμ. Και αυτό γιατί οι μεταγενέστερες γενιές, μπορούν να εκτιμήσουν τη πραγματική αξία ενός album.
Συνήθως ένα μανιφέστο, τελειώνει με απειλές κατά των υπεύθυνων προσώπων. Εδώ δεν χρειάζεται καμία απειλή. Ήδη το μουσικό κοινό, έχει αρχίσει το μποϋκοτάζ στις μεγάλες παραγωγές (όπως οι δισκογραφικές τις ονομάζουν), με το να αγοράζει πειρατικά αντίτυπα. Ένα μέτριο αποτέλεσμα, έχει και μέτρια συμπεριφορά του κοινού. Ελπίζουμε στο μέλλον οι εταιρίες να το καταλάβουν αυτό, και αντί να δαπανούν χρήματα για την ασφάλιση των CDs, να χαλαρώσουν τον έλεγχο των μουσικών παραγωγών. Για το καλό των ακροατών και της μουσικής!
Το παραπάνω κείμενο ήταν το έναυσμα μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης, η συνέχεια εδώ...
