Μάτια μου απατηλά (spartinos)

Μού μίλησε ένα άγαλμα που είχε την μορφή σου
Κι απ’ την αρχή τ’ όνειρο κοιμήθηκε μαζί σου
Όμως σαν ήρθε το πρωί που ο ήλιος ανατέλλει
Χαθήκαμε μες την νυχτιά σαν κάτασπροι αγγέλοι

Κάθε που βραδιάζει
Τ’ όνειρό μου με διχάζει
Συμπεριφέρεται τρελά
Σε σκέφτομαι σ' αγγίζω
Στο φεγγάρι ψιθυρίζω
Μάτια μου απατηλά

Μού έγνεψε να πάω εκεί μέσα στην αγκαλιά του
Και μέθυσα απ’ τα όμορφα τα πέτρινα φιλιά του
Ώσπου μονάχος την αυγή ξύπνησα δίχως ταίρι
Στης ερημιάς τον ουρανό της μοναξιάς αστέρι