Κυριακή... (Μπάμπης Μ.)

Αν είχα όλης της Γης τις Κυριακές σ' ένα τσουβάλι,
θα τις πετούσα στη φωτιά,
Μέσα απ'τις στάχτες τους θα σήκωνα κεφάλι,
και θα τις έπλαθα άλλη μια.

Αν ζύγιζαν οι Κυριακές όσο οι Δευτέρες,
κι όλες οι ευχές αν μοιάζαν με νερό,
θα υπήρχε λόγος να κυλούσαν πια οι μέρες,
και πόσο θά' θελα να ξαναβαφτιστώ.

Κιγκαλερία η Κυριακή, πολύ πραμάτεια! ,
τα σκουριασμένα ασημικά κάνουν σωρό,
Ήθελα Σάββατο να με κοιτάς στα μάτια,
και μιας Δευτέρας το πρωί να αναστηθώ.

Γύρω αδιάφορα παλτά με κάνουν ξένο,
Καθώς μια κρύα Κυριακή αναζητάς,
Με ένα κασκόλ ώς το πηγούνι τυλιγμένο,
Ένα καθρέφτη για να πάψεις να ρωτάς.

Μα στη γωνία σαν θα βγεις μπροστά σου πάλι,
σε γιορτινή βιτρίνα στέκει η Κυριακή,
άδικος κόπος να σηκώνεις το κεφάλι,
Δεν είναι ευθεία η ζωή μα μια στροφή.

Τούτη τη μέρα, τα λόγια σου γυρνούν μες' το μυαλό μου,
Αυτή τη μέρα οι πνοές μου αγκομαχούν,
Δώσ μου μια σφαίρα, στα όνειρα ποθώ το θάνατο μου,
Τούτη τη μέρα που τα λόγια σου γυρνούν.

Της Κυριακής Ξημέρωμα και μιας Δευτέρας Γιόμα,
έφτασα τα χαράματα μιας Τρίτης του Χειμώνα,
Να περιμένω να φανείς ξανά στα όνειρα μου,
Στερνή φορά, πρώτη φορά, να σ' έκανα δικιά μου...

Αν ζύγιζαν οι Κυριακές όσο οι Δευτέρες,
όλου του κόσμου οι φωνές αν ήταν δυο
Η μια δική σου για τις δύσκολες τις μέρες,
κι η άλλη της Μάνας, μην τυχόν και ξεχαστώ.

Αν χρόνο είχα την καρδιά μου να σκορπίσω,
να ξεχωρίσω μια στιγμή, να θυμηθώ,
θα τραγουδούσα για διάττοντες Αστέρες,
Μιας Κυριακής ξημέρωμα να ακολουθώ.

Πως κουλουριάστηκαν γύρω απ' τη μέση μου τα χρόνια,
Αυτού του χρόνου η Κυριακή φαντάζει αιώνια...
Έρχομαι, κι έχω ένα κόμπο στο λαιμό,
Φεύγω, κι έχω ένα κόμπο στο στομάχι,
Μην κλαις και δεν τελειώνουν όλα εδώ,
Μην κλαις που μείναμε μονάχοι...

Σάββατο βράδυ γεννημένη μάνα κλαίει,
που το παιδί της φέρνει Κυριακή.
Ήθελε Σάββατο για να μπορεί να λέει,
Πως κρύβει μέσα του μια γνώση μαγική.

Κι όλου του κόσμου οι Κυριακές μπροστά μου πάλι,
Ορθός αν στέκω, στα γόνατα θα πέσω.
Κείνες της μάνας οι κραυγές μου φέρνουν Ζάλη,
Θέ μου πως θα θελα τον πόνο να γιατρέψω.

Της Κυριακής Ξημέρωμα και μιας Δευτέρας Γιόμα,
έφτασα τα χαράματα μιας Τρίτης του Χειμώνα,
Να περιμένω να φανείς ξανά στα όνειρα μου,
Στερνή φορά, πρώτη φορά, να σ' έκανα δικιά μου...

Θα 'θελα μέλι να μπορούσα να γευτώ,
Φιλιών Αλάβαστρο στα χείλη να φορώ,
Χρυσό φεγγάρι να αγγίξω στα κλεφτά,
Να ζούσα θα θελα, κι ας πέθαινα Ξανά.

Μα κάθε τέλος της Βδομάδας είναι αρχή,
Κλείνει ο κύκλος κι είναι πάλι Κυριακή,
Κι εγώ που πάντοτε μισούσα τις Γιορτές,
Πρέπει και σήμερα να δώσω τις ευχές.

Βαριά τα βήματα σου στο σκοτάδι,
Έφυγες, κι έφυγε μαζί και η πνοή μου.
Σα να μοιράστηκε στα Δύο η ζωή μου,
πήρα μαζί μου το βαρύτερο κομμάτι...

Της Κυριακής Ξημέρωμα και μιας Δευτέρας Γιόμα,
έφτασα τα χαράματα μιας Τρίτης του Χειμώνα,
Να περιμένω να φανείς ξανά στα όνειρα μου,
Στερνή φορά, πρώτη φορά, να σ' έκανα δικιά μου...

Στιχουργός: Ματσαμάκης Χαράλαμπος.

Για πληροφορίες σχετικά με την χρήση του τραγουδιού, επικοινωνήστε στο futuresoftwaregr@yahoo. com

Παρακαλώ αφήστε τα σχόλια σας

Υ.Γ.: Ακόμη κι ένα χαλασμένο ρολόι μπορεί να δείξει σωστά την ώρα, δύο φορές τη μέρα...