Καίτη Κουλλιά - Βλέμμα Καθαρό - Συνέντευξη

Από Κιθάρα wiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση


Συνέντευξη στην Κατερίνα Πατεράκη.


«Δεν θα ορίσει η ηλεκτρική κιθάρα το ροκ, ούτε το βιολί το παραδοσιακό...»



Koullia.jpg


Όταν πρωτοάκουσα ζωντανά την Καίτη Κουλλιά να τραγουδά, με πλημμύρισαν χρώματα και μυρωδιές από νησί. Η Καλύμνια ρίζα, φαινόταν όχι μόνο στη φωνή της αλλά και στον τρόπο που στέκεται απέναντί σου και τραγουδά την ψυχή της με αφοπλιστική απλότητα και ομορφιά.

Τη βραδιά της συνέντευξης, με το ίδιο καθαρό βλέμμα μίλησε για αυτή την πολύ προσωπική υπόθεση, που ονομάζεται τραγούδι και τη ζωτική της ανάγκη να μην διαπραγματεύεται το αυτονόητο: να βρίσκει μέσα σε αυτό που αγαπά, τη δική της αλήθεια.



Καίτη κατάγεσαι από την Κάλυμνο, όπου και μεγάλωσες. Έρχεσαι στην Αθήνα στα 19, περνάς από πολιτικές επιστήμες, ξαναδίνεις εξετάσεις και τελικά σπουδάζεις νηπιαγωγός. Τι συνέβαλε στην απόφαση να κάνεις πάλι στροφή και να ασχοληθείς με το τραγούδι;

Τα όνειρά μου!

Το λαχταρούσες από μικρή;

Όχι, εννοώ ότι το έβλεπα στον ύπνο μου! Έψαχνα να βρω ένα τρόπο να είμαι νηπιαγωγός αλλά να ασχολούμαι και με το τραγούδι, υπήρχε το φυτίλι. Σκεφτόμουν όμως, ότι σε όλα μου τα όνειρα τόσα χρόνια, δεν έβλεπα ποτέ να είμαι σε τάξη νηπιαγωγείου, όλο σε συναυλίες, όλο τραγουδούσα... θυμάμαι ότι είχα δει ότι συναντιόμουν με έναν τραγουδιστή, ο οποίος έχει ένα πολύ ωραίο έργο σαν καλλιτέχνης αλλά και μια εσωστρέφεια και του έλεγα: «Δως μου το παιδί σου (τη μουσική του) να το περιποιούμαι κι ας μη σε συμπαθώ εγώ, το παιδί σου το εμπιστεύομαι».

Επαγγελματικά πότε ξεκίνησες;

Στα 21 πια, πήγα σε ένα χώρο που τραγουδούσε η Μαρίζα Κωχ κι έψαχνα τρόπο να με γνωρίσει. Με πήρε μαζί σε περιοδείες σ’ όλη την Ελλάδα και αυτό ήταν!

Οι γονείς σου πώς αντέδρασαν;

Καθόλου δεν χάρηκαν στην αρχή αλλά μετά μαλάκωσαν. Σε σημείο τώρα που, όταν θέλουν να με συστήσουν, πρώτα λένε «η κόρη μας η τραγουδίστρια» και μετά το όνομά μου

Μαθήματα τραγουδιού είχες κάνει;

Είχα κάνει βυζαντινή μουσική αλλά ουσιαστικά τώρα, πριν 3 μήνες άρχισα μαθήματα. Άργησα, γιατί από τη δική μου άγνοια και απειρία επηρεαζόμουν από τα καλά σχόλια ανθρώπων που εμπιστευόμουν στο χώρο κι αισθανόμουν πολύ ωραία να μου λένε, ότι δεν χρειαζόμουν δάσκαλο, μου αρκούσε για να τονώνεται ο ναρκισσισμός μου. Με το χρόνο είδα, ότι αυτή ήταν η δική μου ανάγκη να πιστεύω ότι ήμουν καλή, δεν ήταν απαραίτητα η αλήθεια...

Παρά τις πολλές συνεργασίες με Χρήστο Τσιαμούλη, Πέτρο Γαϊτάνο, Ορφέα Περίδη, Δήμητρα Γαλάνη, έχεις κάνει μόνο 3 δίσκους αν και είσαι 15 χρόνια στο τραγούδι. Γιατί αυτό; Είναι δύσκολο να δοθεί χώρος στους νέους ανθρώπους;

Κοίτα, εγώ δυσκολεύτηκα πολύ, πράγματι. Για κάθε έναν από τους δίσκους μου υπήρξαν τόσες δυσκολίες, που απ τη μια λέω ευτυχώς που κατάφερα να γίνουν έστω αυτά τα λίγα, απ την άλλη, νιώθω ότι στριμώχτηκα τόσο πολύ που ρωτιόμουν «τελικά αξίζει τόσος κόπος»; Υπάρχουν βέβαια αρκετοί, που τους έρχονται κάπως πιο εύκολα, όμως, σίγουρα, όταν ένας νέος άνθρωπος θέλει να διαμορφώσει ένα πιο προσωπικό δρόμο και να μην είναι το καλό παιδί που ν’ αρέσει στους παραγωγούς και τη βιομηχανία της διασκέδασης, σίγουρα θα τραβήξει μεγάλο λούκι...

Άρα, προσγειωνόμαστε πάλι στη σκληρή πραγματικότητα της μουσικής βιομηχανίας... Για κάποιον που ξεκινά με όνειρα και ξαφνικά έρχεται αντιμέτωπος με αυτή την πραγματικότητα, η απογοήτευση είναι αναμενόμενο συναίσθημα;

Βέβαια. Όμως, μπορεί να απογοητευτεί αλλά η το πώς θα το αντιμετωπίσει τελικά, εξαρτάται απ την αυτοεκτίμηση που έχει.
Άνθρωποι που πιστεύουν στην αξία τους, είναι πιο δυνατοί να αντέξουν την όποια δυσκολία.

Μάνατζερ έχεις;

Όχι. Για να έχεις, πρέπει να υπόσχεσαι κεφάλαιο. Έχω όμως ανθρώπους, που έχουν μια πολύ όμορφη έννοια για μένα, παραγωγοί άλλων, φίλοι συνθέτες... Βέβαια, η αλήθεια είναι, ότι δεν κάνω κινήσεις που να υπόσχονται πολλά χρήματα. Άρα ο άλλος, γιατί να μην αξιοποιήσει το χρόνο του σε κάποιον που θα του αποφέρει περισσότερα κέρδη;

Έτσι όπως τα ακούω, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τελικά οι όποιες δυνατότητες επιλογής μέσα σ’ αυτό το στενό κλοιό;

Εγώ τόσο καιρό νόμιζα ότι δεν είχα. Όμως πια, βλέποντας τα βήματά μου, συνειδητοποιώ ότι η επιλογή δεν είναι μόνο το να διαλέξεις πχ τα τραγούδια. Επιλογή είναι κι η άρνησή μου να δείξω ότι είμαι η κολλητή φίλη κάποιου ή ότι είμαι ωραία και άνετη στα πράγματα και καταλαβαίνω ότι, χωρίς να το συνειδητοποιώ, είχα τελικά μια θέση.

Ας έρθουμε στον τελευταίο σου δίσκο, «Η Αγαπη Λαθη Συγχωρει». Ο Ορφέας Περίδης επιμελήθηκε και συνέθεσε τα περισσότερα τραγούδια. Με ποιο κριτήριο έγινε αυτή η συνεργασία; Το γεγονός ότι εμφανιζόσαστε μαζί σε συναυλίες δεν ήταν καθοριστικό;

Ο Ορφέας είναι ένας ευαίσθητος και ευγενής άνθρωπος. Μου άρεσε πρώτα από όλα σαν τραγουδοποιός κι αυτό ήταν για μένα το βασικό κίνητρο κι επιθυμία, ώστε να συνεργαστούμε.

Ο δίσκος, χαρακτηρίστηκε «Βαλκανικής ατμόσφαιρας» περιέχοντας τραγούδια από Αλβανία, πρώην Γιουγκοσλαβία, Ρόδο, κι όμως τελικά αφήνει την αίσθηση του φυσικού συνόλου. Το κοινό στοιχείο είσαι εσύ, τα αφομοιώνεις, σαν να είσαι όλα αυτά μαζί και παράδοση και φρέσκο πράγμα. Συνυπάρχουν όλες αυτές οι επιρροές σ’ εσένα; .

Βεβαίως. Λόγω καταγωγής, ανέκαθεν ένιωθα έλξη για το παραδοσιακό τραγούδι ρίζωσαν μέσα μου οι παραδοσιακοί ήχοι, οι εικόνες, αλλά αγαπώ και άλλες μουσικές. Αισθάνομαι καλά συνδυάζοντας τους ήχου που αγαπώ.
Βλέπεις, δυσκολεύομαι πολύ, γιατί τελικά δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάποιο είδος, ξέρω όμως μέσα απ’ αυτά που κάνω τι ΔΕΝ μ’ αρέσει! Γι αυτό και αισθάνομαι καλά συνδυάζοντας τους ήχους που αγαπώ.
Άλλωστε, αν δεν κάνω αυτό που είμαι τώρα, δεν υπάρχει τρόπος να με δω στο επόμενο βήμα!

Δεν σε ενοχλεί που, ουσιαστικά ο πολύς κόσμος, σε έμαθε με τον «Ωκεανό»; Και μάλιστα, με μια ηλεκτρονική μπόσσα νόβα που, για κάποιους που δεν έχουν γνώση του όλου ρεπερτορίου σου, δεν είναι ό, τι πιο αντιπροσωπευτικό. Το ρεμίξ των ΜΙΚΡΟ στον «Ωκεανό» στόχευε σε ένα πιο εμπορικό άνοιγμα;

Δεν το 'χω σκεφτεί αυτό. Μα μου άρεσε αυτό που βγήκε, ήταν και δική μου επιλογή. Είμαι ανοικτή στο να πειραματιστώ. Αλλά θέλει την αφορμή του...
Να ακούσω. Να γνωρίσω. Να τολμήσω να κάνω κάτι και μέσα από αυτό να ανακαλύψω εμένα. Χωρίς πειραματισμούς δεν μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να προχωρήσω.
Κοίτα, ο δίσκος είναι ένα μικρό βήμα, από κει και πέρα είμαι πάλι στο μηδέν. Είναι σημαντικό ότι αγαπήθηκαν κάποια τραγούδια, αλλά τώρα η έννοια μου είναι τι κάνουμε από δω και πέρα...

Με την «Τριανταφυλλιά στη θάλασσα» μας γνωρίζεις και μία συνθετική σου πλευρά. Θα αλλάξεις πάλι επάγγελμα;

Όχι! Αλλά αγαπώ να παίζω κιθάρα και αραιά και που βγαίνουν κάποιες μελωδίες. Την ώρα που το έκανα, δεν σκεφτόμουν ότι θα μπει σίγουρα, είχα μια ψυχολογία ότι το κάνω για μένα και τις πιο προσωπικές μου στιγμές

Εσύ ποιο τραγούδι του δίσκου αγαπάς περισσότερο;

Το «όλοι οι τρελοί τρελοί δεν είναι» σε στίχους Ηλία Κατσούλη και μουσική Ορφέα Περίδη που αναφέρεται στη ζωή του Βιζυηνού. Έχει μια τραγική αλήθεια ο στίχος...

Το υλικό του δίσκου βρέθηκε δύσκολα; Γιατί, αν κάτι βγάζει αυτός ο τόπος είναι καλλιτέχνες... Αλλά επαρκεί η παραγωγή για όλους όσους βγαίνουν;

Ωραία τραγούδια υπάρχουν αλλά η δική μου δυσκολία είναι στο να επιλέξω αυτά που με προκαλούν να τα τραγουδήσω. Ένα όμορφο τραγούδι δεν είναι εύκολο να βρεθεί, θέλει δημιουργούς, ανθρώπους, που αντέχουν να μείνουν και μόνοι, να τα βρουν με το μέσα τους, να αντέχουν να μην κυνηγούν την κορυφή, τις δημόσιες σχέσεις, άρα αναπόφευκτα το καλό είναι σπάνιο.

Το καλό κοινό είναι επίσης σπάνιο; Σε ρωτώ γιατί διάβασα σε μία συνέντευξη ότι «αν δεν μπορείς να διαμορφώσεις το κοινό σου πρέπει να το επιλέξεις». Εσύ πιστεύεις ότι είναι εφικτό;

Πιστεύω ότι εν μέρει μπορεί κάποιο ακροατήριο να το διαμορφώσεις. Αλλά ευτυχώς υπάρχει πολύς κόσμος που ψάχνει και από μόνος του το όμορφο.
Απ' την άλλη, μου 'χει τύχει ένα βράδυ, όταν ήμουν στο Τραίνο στο Ρουφ και κάπου δίπλα τραγουδούσε νομίζω ο Μαζωνάκης, και ήρθε κατά λάθος μια παρέα που δεν βρήκε θέση εκεί και έφυγε κατενθουσιασμένη... Εμένα δεν με νοιάζει η ταμπέλα για το ποιος θα έρθει, πιο σημαντική είναι η διάθεσή του.

Δηλαδή το θέμα αναγνωρισιμότητα, δεν σε απασχολεί καθόλου;

Όχι. Σίγουρα θα μου άρεσε να είχα μια μεγαλύτερη αναγνώριση που θα βοηθούσε να διαπραγματεύομαι με τους όρους μου κάποιες προσωπικές εμφανίσεις. Αλλά το αντίβαρο είναι ότι δεν θα μπορούσα να είμαι ένας άλλος άνθρωπος.

Γράφεις στο εισαγωγικό του δίσκου, ότι μέσα στη δουλειά αυτή γυρεύεις τον εαυτό σου, λες χαρακτηριστικά: «αγώνας να γίνεις αυτό που είσαι, σε μια εποχή που ζητά να γίνεις αυτό που δεν είσαι». Τι είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι επιβάλλει η εποχή και δεν είσαι;

Ζητάει να έχεις στυλ, να είσαι άνετη, όχι με την έννοια του συναντιέμαι με το μέσα μου, αλλά με την έννοια του να δείχνεις άνετος.
Η εποχή ζητά να κυνηγάς την κορυφή. Όταν πας σε ένα γραφείο παραγωγής πχ σου λένε «που ονειρεύεσαι τον εαυτό σου; Πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις;» Τώρα, τι καλλιτεχνία είναι να σκέφτεσαι συνέχεια το «ψηλά»... και σε σχέση με τι; Με την τέχνη σου, με την πορεία σου; . Αυτά θα τα δείξει ο χρόνος. Το να διακριθείς μέσα από ένα δημιουργικό έργο είναι ό, τι πιο ωραίο.

Οι διακρίσεις που απονέμονται σε εκδηλώσεις όπως τα μουσικά βραβεία ΑΡΙΩΝ τα οποία πολλοί «έντεχνοι» σνομπάρουν, πώς σου φαίνονται; Εσύ θα πήγαινες;

Δεν ξέρω ίσως να πήγαινα. Δεν θέλω, ούτε είμαι σε θέση να κρίνω κανέναν, το μόνο που μπορώ να εμπιστευτώ είναι το ένστικτό μου και να πω μέσα μου «Με πείθει; Με συγκινεί;». Μη βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους ή χώρους. Η ταμπέλα διαμορφώθηκε από τους ίδιους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να πειστούν για την ποιότητά τους. Όποιος την έχει, δεν έχει λόγο να τη διαπραγματεύεται.

Για την ελληνική συμμετοχή στη Εurovision τί έχεις να πεις;

Αισθάνομαι ότι ζω σε ένα τόπο που έχει ένα θησαυρό όπως την Ελληνική γλώσσα και δυστυχώς, δεν έχουμε τρόπο να τον διαχειριστούμε και να βγούμε να πούμε «Εδώ είμαστε!».

Μέσα στη γενική σύγχυση στην οποία αναφέρθηκες πριν, επιστρατεύεται και η παράδοση; Αναφέρομαι στη μόδα του να υπερφορτώνονται τραγούδια με παραδοσιακά όργανα ή στοιχεία.
Κι άραγε, από την παράδοση τί πρέπει να κρατήσουμε;

Κι αυτό είναι πολύ προσωπική θέση. Να κρατήσουμε ό, τι ζωντανό και όμορφο κληρονομήσαμε απ’το παρελθόν. Τι σημαίνει ζωντανό και τι όμορφο... πάλι υποκειμενικό.
Το πρόβλημα δεν είναι η χρήση των παραδοσιακών οργάνων. Η δυσκολία είναι, και μιλώ και για μένα δεν θα κρίνω μόνο τους άλλους, στο κομμάτι της έμπνευσης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν θα ορίσει η ηλεκτρική κιθάρα το ροκ ούτε το βιολί το παραδοσιακό. Μπορεί το παραδοσιακό να παιχτεί με μια αναρχία και με μια μαγκιά και κάποιο που θα χαρακτηριστεί ροκ μπαλάντα να βγει ψόφιο και μίζερο. Ο τρόπος είναι το καθοριστικό, το παίδεμα.

Αναφέρεσαι συχνά στους όρους «επιλογή», «σύγχυση». Φαίνεται να σε απασχολεί αρκετά η ουσία των πραγμάτων, σε μια εποχή που προκρίνει άλλο τρόπο σκέψης...

Βλέπεις ανθρώπους σε ένα χωριό που ζουν απλά και ειδικά τις προηγούμενες γενιές που έχουν ζήσει σκληρά χρόνια, και η ομορφιά του τρόπου που γεύονται τη ζωή έχει να κάνει με το ότι κατάλαβαν τι σημαίνει η απώλεια της ζωής. Τη σέβονται τη ζωή τους. Η απλότητα είναι δύσκολη για μας, γιατί οι συνθήκες ζωής είναι περίπλοκες, πολλά μηνύματα, ψευδαισθήσεις για το τι είναι αληθινή ανάγκη και τι όχι. Θέλω να πω ότι υπάρχει μια σύγχυση του που είναι η ουσία και η ομορφιά στην καθημερινότητά μας.
Δες πχ το κινητό. Σοκάρομαι βλέποντας παιδιά σε καφέ, που κάθονται σε μια παρέα και στέλνουν συνέχεια μηνύματα. Ασχολούνται με τη φαντασίωση ότι μέσω του μηνύματος επικοινωνούν με κάποιον άλλο. Μα δεν χαίρονται τη συντροφιά αυτού που διάλεξαν να έχουν δίπλα τους! (γέλια)

Πρόσφατα απέκτησες μια κόρη. Είναι απλό να χωρέσει σε μια κανονική ζωή το πρόγραμμα μιας τραγουδίστριας;

Οι επιλογές έχουν ένα τίμημα και μια ομορφιά. '' Συντροφεύομαι από έναν πολύ ωραίο άνθρωπο και ο Θεός μας αξίωσε να έχουμε ένα όμορφο θαύμα δίπλα μας. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή!

Υπάρχει κάποιο περιστατικό στην πορεία σου, που να θυμάσαι με ιδιαίτερη συγκίνηση;

Λατρεύω τις συναυλίες και έζησα πολύ έντονες στιγμές στο εξωτερικό σε Γερμανία Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, ΗΠΑ, Αυστραλία.
Είχα πάει κάποια στιγμή στη Florida στο Tarbon Springs, το Καλύμνιο χωριό, όπου είδα γιαγιάδες με τσεμπέρια, άκουγα να μιλούν Καλύμνια με τόσο βαριά προφορά, που ούτε εγώ δεν καταλάβαινα. Τραγούδησα παραδοσιακά σε Καλύμνιους που είχαν πολλές δεκαετίες να έρθουν στην Ελλάδα. Ήρθε λοιπόν μια κοπέλα και έκλαιγε, έκλαιγε «Δεν αντέχω από αυτά που άκουσα, πρέπει να βρω ένα αεροπλάνο να γυρίσω στον τόπο μου». Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό.
Τελικά τις πιο έντονες στιγμές τις έζησα με ανθρώπους που έχουν βιώσει την έλλειψη, που έχουν έντονη επιθυμία να ακούσουνε κάτι για τη μνήμη τους, καταλαβαίνεις...




Δισκογραφία

"Αύρα θαλασσινή", 1996, πρώτος προσωπικός δίσκος σε επιμέλεια και παραγωγή του Χρήστου Τσιαμούλη.

"Εδώ Ξυπνούν Τα Όνειρα", 1999 η δεύτερη δουλειά της, με τραγούδια του Γιώργου Φρατζολά και ενορχήστρωση Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

«Θελετε δεντρ’ ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε», 2003 από τη μουσικο-ποιητική παράσταση στο Τρένο στο Ρουφ, στην οποία συμμετέχει.

«Η αγάπη λάθη συγχωρεί», 2004, είναι ο τρίτος της δίσκος με παραδοσιακά βαλκανικά τραγούδια σε στίχους Αγαθής Δημητρούκα και Ηλία Κατσούλη αλλά και καινούρια που της έγραψαν ο Γιώργος Φραντζολάς και ο Ορφέας Περίδης. συνθέσεις των Anastas Kurti, Tigran Sargsyan και μία δική της. Ξεχώρισε το κομμάτι «Ωκεανός» με remix από το συγκρότημα ΜΙΚΡΟ.
Συμμετέχει ακόμη σε δισκογραφικές δουλειές των Μαρίζα Κωχ, Αναστασίας Μουτσάτσου, Κώστα Μακεδόνα, Γιάννη Μπουφίδη, Μιχάλη Κουμπιού και Ορφέα Περίδη

Προσωπικά εργαλεία
Χώροι ονομάτων

Παραλλαγές
Ενέργειες
Πλοήγηση
Εργαλειοθήκη