Θα βγω...
Μερικές μέρες σ’ αγαπώ πάρα πολύ.
Κι εκείνο το «---πλήρης μνήμη---, δυνατή μόνο λήψη» κάθε λιγάκι στο κινητό μου με σκοτώνει.
Έτσι πάει, δε μπορώ ν ακούω πλέον και πολλές μουσικές γιατί σε θυμίζουν και κυρίως γιατί με θυμίζουν και γιατί κάποιες μέρες μ’ αγαπάς πάρα πολύ. Κι ακόμη δεν ντρέπεσαι να μου το λες αλλά σιγά σιγά δυστυχώς θα αρχίσεις κι εσύ να το αποφεύγεις.
Ουφ. Δε θα μάθω μόνο να λέω όχι, θα μάθω κάποτε να λέω και ναι. Ακόμη έχω κι αυτή την ευκαιρία. Λάθος όχι και λάθος ναι; Λάθος ζωή; Ποιος χέστηκε, εδώ ο κόσμος καίγεται. Τουλάχιστον γνωρίζω και ανθρώπους σωστούς κι ας μην ανήκω σ’ αυτούς, το ‘χω μάθει πια αυτό το παραμύθι. Αλλά ξέρεις ελπίζω ότι μέσα στην αλήθεια μου κάποια στιγμή θα κάνω κι εγώ το σωστό, και θα ναι για μια στιγμή τόσο άνετα όλα που να μην αξίζουν πια οι δικές μας στιγμές. Α, τότε θα παντρευτώ - με τη θάλασσα των στιγμών σα χαζή που δεν ξέρει ότι πάει να πνιγεί κι ότι η θάλασσα δεν έσωσε κανέναν παρά μόνο λίγους που πίστευαν πολύ στη στεριά. Ξέρεις, ελπίζω σ’ αυτόν που θα με περιμένει και δε θα με βαρεθεί όσο θα βαρεθώ εγώ τον εαυτό μου. Βασικά ελπίζω να ναι αυτός που θα θέλω, αν και....
Ξέρεις, όλα είναι κάπως βαρετά και η ζωή μου δεν είναι πια τόσο δική μου όσο ήταν πριν. Δεν ήταν ποτέ τόσο δική μου και δεν τη χειρίστηκα ποτέ πριν τόσο λάθος. Και ποτέ πριν με την τρανή βεβαιότητα ότι κάνω το σωστό. Το γραφτό, καλύτερα. Μάλλον, μόνο μια φορά, μικρότερη, αλλά τα κατάφερα και τα μπάλωσα γρήγορα.
Είναι που λέει κι η αγάπη μου: Με αγαπούσε το νερό μα ο ουρανός με ζούσε. Κι αυτός ο μαλάκας ο Οδυσσέας, δε λέω, ήταν γερό σκαρί αλλά γερός μαλάκας που τριγυρνούσε με τις γκόμενες και σιγά το υψηλό ηθικό, το ανήθικο το χε πιο υψηλό, που θα χε γυρίσει 10 χρόνια νωρίτερα. Η Πηνελόπη περίμενε και τι βρήκε, έναν παππού - και μια ζωή μόνη της λέει ο μύθος. Ας είναι. Αλλά ήταν και γερός τοξότης. Ο άτιμος. Μερικοί είναι τυχεροί κι ο λαός αγαπά ν’ ακούει για ανθρώπινες δεξιότητες.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη τι περιμένεις τώρα, αυτά είναι μόνο στα όνειρα. Ο μεγαλύτερος γάλλος ποιητής το ‘πε κι αυτό και με συγκίνησε γύρω στα 14. Ας είναι. Αντέδρασα μ’ ένα τραγούδι αλλά τώρα πάει έγινα λίγο μεγαλύτερη και να σου πω την αλήθεια, τον πίστεψα πια, είμαι μόνο 18, 5 αλλά δε μ αρέσει και πολύ - αυτό το κόμμα πέντε δεν ξέρω τι να το κάνω, σοβαρά, αφού έχω ήδη μαζέψει κάτι λίγα κομματάκια για να περνάω ήσυχα έως πολύ καλά, έως με πολλή ομορφιά. Με ημερομηνία λήξης, από μένα αυτή τη φορά.
Τώρα ήρθαν οι φίλοι μου, γύρισαν απ τα νησιά και θα βγούμε όλοι μαζί. Τι όλοι που τους ψάχνω δυο ώρες και είχαν ήδη βγει και δε μου παν τίποτα. Αλλά τώρα ήταν άνετοι. Βαριέμαι κι όλας και δεν έχω και λεφτά. Τίποτα δε θέλω να πιω γιατί δεν θυμάμαι τη γεύση σου. Αλήθεια. Αρχίζω και ξεχνάω. Αν και πάλι δε μου το υποσχέθηκες, αυτή τη φορά μου πες Σκέφτεσαι να ‘ρθεις απροειδοποίητα - και πάλι εγώ θα βγάλω το φιδάκι απ την τρύπα με τα καμώματά σου. Πάλι εγώ θα πάω την ψυχή μου στην Κούλουρη και θα τη γυρίσω πίσω. Αλλά αν έρθεις θα αναγκαστώ να σε ξαναθυμηθώ.
Ουφ.
Ευχάριστη ανάγκη οι κακές μας συνήθειες.
Αλλά αν μείνω μέσα θα τα τινάξω σήμερα. Θα κοιμηθώ χάλια και θα σκέφτομαι τα ηλεκτρόνια. Είναι που θέλω να βγω και μια μέρα μόνη μου έχω μήνες να το κάνω αυτό, πλάκα πλάκα. Κι ας αφεθώ να σε χάσω στους δρόμους.
Δε διαβάζω βιβλία, κακώς αλλά νομίζω όλα θα λένε το ίδιο, αφού μόνο εσένα θα ψάχνω να βρώ από πίσω. Σε όλα ε κάπου θα ‘σαι, αφού ο νους μου θα ξεφεύγει, και με γαμάει αυτό, και δεν μ αρέσουν και τα παραμύθια πια.
Η να μη βγω; Δε βγαίνω. Αυτοί τώρα ήρθαν. Θα ‘χουν τόσα να πουν. Εγώ δεν έχω σήμερα τίποτα να τους πω και δε θέλω τίποτα να ακούσω γιατί όλοι κάνουν τα ίδια λάθη, ερωτεύονται και μετά μόνο ο εγωισμός. Θα το ρίξω κορώνα γράμματα. Η πόλη αυτή είναι πιο ελαφριά απ τη δική σου, άσε που έχεις περάσει κι εσύ κάποτε από δω, και είναι κρίμα να κάτσω μέσα...
Α, σήμερα δεν έχει ούτε πανσέληνο. Θα φταίει το φθινόπωρο που σε θυμίζει.
