Η πάλη του (cruella)
Γιατί ποτέ δεν λέμε αυτό που σκεφτόμαστε; Γιατί ποτέ δεν κάνουμε αυτό ακριβώς που νιώθουμε απλά και μόνο γιατί το νιώθουμε; Είμαστε από τη φύση μας τόσο καταπιεσμένοι ή δημιουργούμε μόνοι μας αυτή τη ψευδαίσθηση καθαρά για λόγους επιβίωσης; Έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι σήμερα συναγωνίζονται σε πολλούς τομείς αλλά μονάχα σε έναν δίνουν όλο τους το είναι: ποιος θα δώσει λιγότερα στον άλλο. Ξέρω οτι ακούγεται παράλογο αλλά σκεφτείτε το. Κάποτε πίστευα ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και αφού ο ίδιος δεν επιλέγει να μοιραστεί τι νιώθει είναι άξιος της μοίρας του. Μεγαλώνοντας απλώς συνειδητοποίησα ότι όλοι γινόμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γιατί όσο και αν άλλαξα απόψεις μία παρέμεινε σταθερή. Το καλύτερο κομμάτι της ζωής μας είναι τα συναισθήματα, αυτό το ιδιαίτερο δέσιμο που αισθάνεσαι με ένα και μοναδικό άτομο που κυριαρχεί στη ζωή σου, κυβερνά τα όνειρά σου, καταφέρνει σχεδόν πάντα και σε ανύποπτες στιγμές να κλέβει την σκέψη σου. Και όμως τίποτα από αυτά δεν στέκεται ικανό να νικήσει αυτό το φόβο που μας γονατίζει σε κάθε σημαντική απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε: το φόβο της απογοήτευσης. Έτσι, δυστυχώς όσο μεγαλώνουμε το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να έχουμε εξελίξει έναν πραγματικά εντυπωσιακό μα και τρομαχτικό μηχανισμό άμυνας. Αυτό είναι άραγε το ζητούμενο;
Συχνά αισθάνομαι ότι όλοι μας έχουμε κλειστεί σε ένα κλουβί και ακόμα και όταν μας δίνουν το κλειδί εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να το αρπάξουμε και να ζήσουμε όλα αυτά που χρόνια ολόκληρα ονειρευόμαστε. Φανταστείτε όλους αυτούς τους διαλόγους, όλες αυτές τις εικόνες που τόσο όμορφα έχετε δομήσει μέσα σας όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή να αντικαθίστανται από άλλες ίσως φαινομενικά όμορφες αλλά ποτέ ικανές να συγκριθούν με αυτές που εσύ θα ήθελες. Παράξενοι που είμαστε! Ονειρευόμαστε την ευτυχία αλλά ποτέ δεν την κυνηγάμε πραγματικά. Λόγια που θα έπρεπε να βγαίνουν τόσο αβίαστα, κινήσεις που θα έπρεπε να είναι φυσιολογικές χάνονται σε ανελέητα ερωτήματα. Είναι πολύ νωρίς; Είναι πολύ βαθύ; Και βέβαια το αγαπημένο μου ερώτημα: Νιώθει άραγε και αυτός-η το ίδιο; Περιττό φαντάζομαι να σας πω ότι σχεδόν σε κάθε περίπτωση η απάντηση που δίνεται και θεωρείται και σωστή είναι ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να αισθάνεται και ο άλλος έτσι. Αποτέλεσμα είναι να υπάρχει συχνά ένα ζευγάρι αθεράπευτα ερωτευμένο που μόνο όταν χαθούνε θα σκεφτούνε πόσα θα έπρεπε να έχουν πει ο ένας στον άλλο. Το νόημα όλου αυτού; Ο λιγότερος πόνος. Καθαρά εγωιστικό κατά τη γνώμη μου αφού σε κάθε περίπτωση εσύ θα ξέρεις πως ακριβώς έχεις νιώσει. Και όμως τελικά παίζει σημαντικό ρόλο αν στο τέλος μιας σχέσης είσαι εσύ που έχεις φανεί λιγότερο κολλημένος...
Ίσως τελικά αυτή ακριβώς να είναι η μοίρα μας: να ζήσουμε χωρίς να πούμε ή να μάθουμε όλα όσα νιώσαμε ή ένιωσαν. Θα ήμουν βέβαια τρελή για να μην πω θεότρελη αν δεν υπολόγιζα σε όλο αυτό και τις απώλειες. Δυστυχώς και εδώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πληγωθείς και να αφεθείς με λιγότερες δυνάμεις από αυτές με τις οποίες αρχικά ξεκίνησες. Το αιώνιο ερώτημα αν θα είμαι εγώ η επόμενη άτυχη αν τελικά έκανα λάθος και το όνειρο μου γίνει κόλαση θα βασανίζει για πάντα τη ζωή μας και δυστυχώς για την ευτυχία όλων μας θα μας στερεί για πάντα αυτό το αναθεματισμένο το κλειδί. Όσοι βρουν το θάρρος για μένα περνάνε για πάντα στη σφαίρα των τυχερών που για λίγο έστω ένιωσαν πως είναι να μην ελέγχει τη ζωή σου ο φόβος αλλά η αγάπη. Δυο μήνες τώρα το μόνο που έχω εμπεδώσει καλά είναι ότι το κέρδος δεν έρχεται ποτέ αν δεν ρισκάρεις. Και όσο μεγαλύτερο το ρίσκο τόσο μεγαλύτερο το κέρδος. Δεν θα άξιζε λέτε τον κόπο να ρισκάρουμε για την αγάπη; Γιατί να κρυβόμαστε και να χάνουμε τις χιλιοονειρεμένες στιγμές; Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά στιγμές χαμένες στο χρόνο! Γιατί να μην τις κρατήσουμε όσο πιο γλυκές και τρυφερές γίνεται;
Οι ήρωες έχουν άραγε παντοτινά χαθεί; ΟΧΙ!
Εγώ αρνούμαι να το πιστέψω. Θα το κάνετε εσείς;
Γίνετε εσείς ο ήρωας.
Ο ήρωας της ζωής σας.
Για μια μονάχα φορά δοκιμάστε να βάλετε το κλειδί και να ελευθερωθείτε.
Όλοι το αξίζουμε!!!! !!!! !!
Cruella...
