Αλέξης Αποστολάκης & Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης

Από Κιθάρα wiki
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση


Το σχέδιο ήταν απλό. Ένα αφιέρωμα-πορτρέτο στους μουσικούς που απαρτίζουν την μπάντα του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η πορεία αυτού του πολύχρωμου ταξιδιού μόνο προβλέψιμη δε χαρακτηρίζεται. Εντέλει ανακάλυψα και θα ανακαλύψετε πώς συνδυάζεται η εξαιρετική μουσική δεξιοτεχνία με πολύπλευρες και άκρως ενδιαφέροντες και γοητευτικές προσωπικότητες. Το τελικά συμπέρασμα; Το ‘σπίτι‘ της ελληνικής μουσικής σκηνής έχει γερά θεμέλια αφού περιλαμβάνει τέτοιας ποιότητας μουσικούς! ’


Αρχίζουμε από το Α. Αρχίζουμε από μια παράλληλη συνέντευξη με τους κυρίους Αλέξη Αποστολάκη και Γεώργιο Bandoek Αποστολάκη. Τους δένει η συγγένεια και όπως δηλώνουν αλληλοσυμπληρώνονται. Άριστοι δεξιοτέχνες, ο Αλέξης Αποστολάκης στα τύμπανα και ο Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης στην κιθάρα, τη φυσαρμόνικα, τους πειραματισμούς και τη φωνή είναι από τους κορυφαίους της ελληνικής μουσικής σκηνής! Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να γίνει στις προσωπικότητές τους. Μοναδικοί συζητητές που ιντριγκάρουν και προκαλούν τη σκέψη. Φύσει αισιόδοξοι και οι δυο, με επιρροές από τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τη γλωσσολογία, την επιστήμη, την πολιτική, την κοινωνιολογία και την ψυχολογία! Τους χαρακτηρίζει η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια χωρίς ενδοιασμούς και μια έμφυτη ευγένεια, σωστοί Gentlemen. Απλά αφεθείτε!

Από τη Φιλουμένα Ζλατάνου (με την πολύτιμη συνεισφορά του Σωτήρη)

Apostolakis.jpg

Είσαι πολυπράγμων;

ΓΑ: Δεν το σκέφτομαι έτσι. Απλά κάθε άνθρωπος έχει πολλές διαφορετικές πλευρές και προσπαθεί να τις βγάλει. Κάθε τι έχει την ώρα του και τον τρόπο του. Για παράδειγμα, για μένα είναι ευτύχημα που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μου έμαθε τον Fernando Pessoa, έναν άνθρωπο που δε χρησιμοποιούσε καν το ίδιο όνομα για να κάνει όλα όσα έκανε, γιατί τα έκανε με διαφορετικό τρόπο και κάτω από τελείως διαφορετικά προσωπεία, ή ετερώνυμα ουσιαστικά, ένα βήμα πέρα από τα ψευδώνυμα. Στο ετερώνυμο δεν έχουμε απλά κάποιον που κρύβεται πίσω από ένα “άγνωστο” όνομα, έχουμε τη δημιουργία μιάς ξεχωριστής αυτόνομης προσωπικότητας. Γιά να γυρίσουμε στην πολυπραγμοσύνη, απλά θα έλεγα οτι υπάρχουν πράγματα με τα οποία ασχολούμαι πιο έντονα και υπάρχουν και άλλα που με αφήνουν τελείως ανέγγιχτο.

Όπως;

ΓΑ: Πολλά μουσικά πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα μας και τα οποία παρακολουθεί πολύς κόσμος. Πιστεύω ότι άνετα θα μπορούσα να είμαι από άλλο πλανήτη. Μιλάνε για την Χ- Ψ λαϊκή βεντέτα η ροκ-έντεχνο-λαϊκή βεντέτα. και εγώ δεν έχω ιδέα για το ποιόν μιλάμε για παράδειγμα. Από την άλλη έχω εμβαθύνει σε άλλα πράγματα.

Bandoek.jpg

Ποιος είναι ο Bandoek και ποιος είναι ο Γεώργιος Αποστολάκης;

ΓΑ: Α, ο Γεώργιος Αποστολάκης ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε και πήγε σχολείο και εκεί τον βγάλανε Bandoek για να το έχουν να το λένε και αυτός το κράτησε και έπειτα έγινε μια σύντηξη. Ακόμα ψάχνω αυτόν που μου το έβγαλε αλλά οι πληροφορίες μου λένε ότι ζει στην Αμερική ή στη Γερμανία.

Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή που κάνει την εμφάνισή της η μουσική, ή πρέπει να έχεις το ταλέντο;

ΓΑ: Περισσότερο το θέμα είναι να το βγάλεις. Πιστεύω οτι τη μουσική την έχουν όλοι, απλά άλλοι είναι καλύτεροι στο να τη βγάζουν στην επιφάνεια. Όπως το έλεγε και ο Θανάσης στα «ορυχεία», ότι σκάβεις και βγάζεις κάτι προς τα έξω. Ή όπως μου αρέσει εμένα να το σκέφτομαι σαν αναλογία, παίρνεις ένα τεράστιο κομμάτι πέτρας και το σμιλεύεις σιγά-σιγά και υπομονετικά μέχρι να πάρει μια μορφή. Είναι κι αυτό μια τέχνη γιατί μέσα στην πέτρα κρύβεται αυτό που θα δούμε. Οπότε και η μουσική κρύβεται μέσα μας και πρέπει να τη βγάλουμε. Πιστεύω ότι μπορεί να κάνουμε διαφορετικά σε αρχικό ύφος πράγματα αλλά νομίζω ότι υπάρχει πάντα μια κοινή γραμμή που τα ενώνει όλα αυτά, όσο δυσδιάκριτη κι αν φαίνεται αρχικά.

Η επιρροή του Εμπειρίκου;

ΓΑ: Ο Εμπειρίκος είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για το οποίο θα μπορούσα να μιλάω αρκετή ώρα αλλά η κυριότερη επιρροή του είναι στο επίπεδο του να βγάλεις κάτι από μέσα προς τα έξω. Αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο μάθημα - ότι μπορείς να βγάλεις από μέσα σου κάτι που κρύβεις με χίλιους δυο τρόπους και κοινωνικά προσωπεία και να το δείξεις σε όλη του τη γνησιότητα. Το δεύτερο μάθημα ήταν η εκτίμηση του ύψους. Αυτό ξεκινάει από την ανακάλυψη των πτωμάτων στο γιοτ Αλμπέρτα, στον έβδομο τόμο του Μεγάλου Ανατολικού, από ομάδα επιβατών του πλοίου και ο Λόρδος Κλίφφορντ, ένας κύριος χαρακτήρας του βιβλίου εκείνη την ώρα αναφωνεί «Ω ύψιστον βάθος!”. Αυτή η φράση είναι για μένα ένα από τα βασικά σημεία του έργου του Εμπειρίκου: για να κατανοήσει κανείς την έννοια του απείρου ύψους, πρέπει να κατανοήσει και την έννοια του βάθους γιατί αλλιώς μπορεί κάτι να είναι επίπεδο - δεν κατανοείς κάτι παρά μόνο σε σχέση με όλα τα άλλα που είναι γύρω. Σου δείχνει όχι μόνο πώς να βγάλεις πράγματα από μέσα σου αλλά και πώς να επισημάνεις πράγματα γύρω σου και να μπορείς να αναγνωρίσεις πράγματα και να χαρείς πράγματα. Μερικές φορές και η πιο απλή χαρά και ένα πάρα πολύ απλό γεγονός είναι μια τεράστια χαρά και ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Όσο περίεργος ή στρυφνός, ακόμα και πορνογραφικός κι αν φαίνεται σε όσους προσεγγίζουν επιφανειακά το έργο του, για μένα ήταν το αποκορύφωμα της θετικής προσέγγισης. Αν συγκρίνει κάποιος το «Μεγάλο Ανατολικό» με τις «120 μέρες στα Σόδομα», δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση.

Μπορεί να εφαρμοστεί αυτή η θετική προσέγγιση στην καθημερινότητά μας;

ΓΑ: Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε με την πρώτη δυσκολία και σιγά-σιγά κάτι θα πάρει μορφή. Κάτι από μέσα μας θα βγει σιγά-σιγά, θα φτιαχτεί η πέτρα, θα πάρει μορφή, ακόμα και εάν στην αρχή σμιλεύεται δύσκολα ακόμα κι αν συμβούν ατυχήματα. Μπορεί να μην πάρει βέβαια τη μορφή που αρχικά σκεφτόμαστε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όπως είχα κάποτε ακούσει και μου αρέσει να λέω: “Θέλεις να κάνεις το Θεό να γελάσει; Πες του τα σχέδιά σου. ”

Έχω ακούσει ότι σαν παιδί ήσασταν πολύ ντροπαλός.

ΓΑ: Πιστεύω ότι είμαι ακόμα.

Πως συνδυάζεται αυτή η ντροπαλότητα με την έκρηξη που συντελείται επί σκηνής;

ΓΑ: Σχεδόν από την αρχή ήμουν έτσι πάνω στη σκηνή, είναι κάτι άλλο. Πάντα υπάρχει κάτι, είτε μία ένταση και μια έλλειψη χαλαρότητας ή μπορεί να υπάρχει και μιά ευχάριστη χαλαρότητα. Υπάρχει πάντα μια αλληλεπίδραση ανάμεσα σε μένα που είμαι στη σκηνή και σε κάποιον που είναι δίπλα μου και σε κάποιον που είναι από κάτω. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα ανεβεί στη σκηνή: ήταν σαν να είχε πέσει ομίχλη, δεν έβλεπα τον κόσμο μπροστά, δεν έβλεπα τίποτα αλλά μου άρεσε, και μετά από λίγο καιρό όλα άλλαξαν, δεν είμαι σίγουρος για το τι έγινε ή πώς έγινε, κι όλο αυτό άρχισα να το ζω και να το ευχαριστιέμαι πολύ περισσότερο. Παίρνει τη δική του ζωή, αποκτά μια διαφορετική περσόνα, όπως κάποιος έχει τη φωνή που μιλάει και τη φωνή που τραγουδάει.

Εσείς τραγουδάτε κιόλας. Τι σας ελκύει περισσότερο, να είστε τραγουδιστής ή μουσικός;

ΓΑ: Νομίζω το δεύτερο συμπεριλαμβάνει το πρώτο. Μου αρέσει να κάνω θορύβους με ό, τι πέσει στα χέρια μου με οποιοδήποτε τρόπο. Εκτός του να χτυπήσω κάτι. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι. (σ. σ. δείχνει τον αδερφό του Αλέξη Αποστολάκη ο οποίος είχε έρθει εκείνη τη στιγμή) νομίζω ότι ο καθένας καλό είναι να ξέρει τα όρια του, που σταματάει αυτός και που αρχίζει κάποιος άλλος. Για να γίνει κάτι καλό επί σκηνής πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη χημεία ανάμεσα στα άτομα. Αν μια χημεία δέσει τότε όντως μπορεί αυτό που θα βγει να είναι καλύτερο από πού θα έκανε ο καθένας χωριστά. Δημιουργείται κάτι μαγικό που δίνει το κάτι παραπάνω. Αυτό είναι το εφέ της συνέργειας.

Άρα υπάρχουν δημιουργικές παρέες στις μέρες μας;

ΓΑ: Πιστεύω πως ναι και χαίρομαι που αποτελώ μέλος δημιουργικών παρεών.

Προτιμάτε να είστε σολίστας ή μέλος μιας δημιουργικής παρέας;

ΓΑ: Ο καθένας έχει τις στιγμές του και μέσα σε ένα σύνολο. Είναι πασιφανές ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διακατέχονται από μια εγωιστική φύση αλλά αυτό που βγαίνει από όλους μαζί είναι κάτι συνολικό. Καθένας βοηθάει τον άλλο να πει αυτό που θέλει να πει, διότι το εγώ που θα ήθελα να πω εγώ δεν είναι ίδιο με το εγώ που θα ήθελε να πει ο Αλέξης.

ΑΑ: Σαφώς προτιμώ κι εγώ το δεύτερο, διότι όταν μπορεί να εκμεταλλευτεί κανείς αυτό που λέμε ότι το σύνολο είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των επιμέρους μερών, τότε βρίσκεσαι εν μέσω μιας κατάστασης όπου εκμεταλλεύεσαι τις καλύτερες στιγμές από τον καθένα. Κι αυτό εiναι μεγαλη πρόκληση. Ο δρόμος του σολίστα είναι πολύ μοναχικός για ανθρώπους που είναι πάρα πολύ ταλαντούχοι, και εννοώ τις περιπτώσεις που είναι μία στις εκατοντάδες χιλιάδες...

ΓΑ: Μιλάμε για πολύ ιδιαίτερες ικανότητες στην προσωπικότητα.

ΑΑ: Σε αυτούς, ναι, ταιριάζει ο δρόμος του σολίστα αλλά αυτό κρύβει και παγίδες καθώς για τους περισσοτέρους από αυτούς ακούγονται ιστορίες που τους περιγράφουν σαν ψώνια και όχι σαν κανονικούς ανθρώπους. Όσους τους ευλογεί ο Θεός με τόσο ταλέντο είναι δύσκολοι χαρακτήρες και αυτό βγαίνει και στη μουσική τους. Εγώ προτιμώ τις ωραίες στιγμές που μοιράζομαι με μια παρέα. Κι όταν μπορώ να αντλήσω από τον καθένα κατιτίς για να μπορέσουμε να φτιάξουμε όλοι μαζί κάτι καλύτερο. Το ίδιο ανοιχτός είμαι κι εγώ στο να με «τσιμπολογάνε».

ΓΑ: Και για μένα το ίδιο. Η χαρά να μπορείς να δώσεις κάτι στον άλλο και να σου δώσει κάτι και αυτός, να σκεφτείτε καλύτερα για να κάνετε κάτι όλοι μαζί.

ΑΑ: Σκέψου όλους τους μουσικούς οι οποίοι δεν υπάρχουν δεύτεροι, όπως ο Buddy Rich στα τύμπανα. Ήταν ο μεγαλύτερος ντράμερ που πέρασε από τον πλανήτη γη. Ήταν φημισμένα δύσκολος και στις συνεργασίες τους στο και πως αντιμετώπιζε την καθημερινότητα. Σε αυτούς τους ανθρώπους αξίζει να είναι σολίστες. Όλοι οι υπόλοιποι νομίζω ότι κάτι χάνουν. Διότι το να καθίσεις μόνος σου και να πεις, εγώ και κανείς άλλος, καμιά άλλη μουσική κατάσταση, θέλει τρομακτική δεξαμενή γνώσεων και δυνατοτήτων που δε τη διαθέτει ο καθένας.

Η υστεροφημία δε σας ενδιαφέρει.

ΑΑ: Εμένα το μόνο που ενδιαφέρει είναι να πουν κάποτε «έπαιζε καλά». Αν τη στιγμή που κάνεις κάτι μπορείς να μεταδώσεις σε έναν άνθρωπο και να του καλυτερεύσεις τη ζωή, να ξεχάσει τις δυσκολίες της ζωής του, τα άσχημα που νιώθει, να πάτε μαζί σε μια άλλη σφαίρα, αυτό είναι το ζητούμενο. Η υστεροφημία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φουσκωμένη φήμη.

ΓΑ: Μια μεταθανάτια προέκταση του εγώ. Αν κάποιοι μπορούν να χαμογελάνε σκεπτόμενοι ότι ήταν καλό ότι κάποιος υπήρξε, να νιώθουν ευγνωμοσύνη... αυτό είναι το καλύτερο για μένα.

ΑΑ: Όταν περνάμε από αυτή τη ζωή που ούτως ή άλλως είναι μικρή, ας βάλουμε ένα τουβλάκι να γίνει ο κόσμος καλύτερος καθένας από το πόστο του. Αν το καταφέρεις αυτό τότε έχεις επιτύχει. Δεν πέρασες τζάμπα. Το να σε θυμούνται επειδή ήσουν πολύ ψηλά, για μένα, δεν αξίζει τον κόπο, γιατί πολύ συχνά όταν κυνηγάς να αφήσεις πίσω σου πολλά πράγματα, χάνεις το ζητούμενο, δηλ. να κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις τη στιγμή που είναι πραγματικά σημαντικό.

ΓΑ: Και χάνεις και τον στόχο να βγάλεις από μέσα σου αυτά που πραγματικά έχεις εσύ μέσα σου κι όχι αυτά που νομίζεις ότι οι άλλοι θα θέλανε να είσαι εσύ.

ΑΑ: Αν όμως εννοούμε την υστεροφημία τη δουλειά που αφήνει κάποιος πίσω του, όπως ηχογραφημένες δουλειές εάν πρόκειται για μουσικούς, πάνω σε καμβά εάν μιλάμε για ζωγράφο, και ούτω καθεξής τότε, ναι, με ενδιαφέρει. Αυτό που καταγράφηκε μια χρονική στιγμή είναι μια τίμια αντιπροσώπευση της δουλειάς και ως τέτοια μπορεί να κάνει κάποιους να νιώσουν καλά. Το έργο σου να κάνει την ίδια δουλειά που έκανες εσύ όταν ζούσες...

ΓΑ: Να αντιπροσωπεύει, να είναι αυτό που υπήρχε μέσα.

Σας έχουν παρομοιάσει με τον Fred Frith κύριε Μπαντούκ και εσάς κύριε Αποστολάκη με τον Ginger Baker.

ΓΑ: Για μένα είναι απλά μια πολύ κολακευτική και τιμητική σύγκριση. Είναι ένας μεγάλος μουσικός με βαθειά παιδεία. Με άγγιξε όχι μόνο μέσα από ηχογραφήσεις του, αλλά και από μια σειρά συγκλονιστικών γιά μένα τα ντοκιμαντέρ - μια υπέροχη περιγραφή για το ταξίδι της μουσικής, πόσα μπορείς να κάνεις και πόσα μπορούν να βγουν από μέσα σου και στους πιο απίθανους χώρους και μέρη, διότι τα πάντα μπορούν να γίνουν μουσική.

AΑ: Κι εγώ το θεωρώ τιμητικό, διότι όποιος το ξεστόμισε (σ. σ. γράφτηκε ως κριτική σε ένα site) είχε φαντάζομαι στο μυαλό του τον εξωστρεφή Ginger Baker με τα φορτωμένα σόλο και την πληθωρική παρουσία. Από την άλλη ο Ginger Baker είχε και αρκετές κακές συνήθειες Ως προσωπικότητες διαφέρουμε αρκετά. Ήταν γνωστός για τις εμμονές του, το περίεργο φέρσιμό του, τις άσχημες στιγμές του.

ΓΑ: Είχα ακούσει ιστορίες ότι ακόμα και στην Νότια Αφρική ήταν πασίγνωστος σαν κακός χαρακτήρας.

ΑΑ: Παρ όλα αυτά με τιμά η σύγκριση διότι όποιος σκέφτεται τον Baker σκέφτεται τον εξωστρεφή του χαρακτήρα, τον extra large drummer

ΓΑ: ... το κλασσικό κομμάτι υπερβολής sixties.

AΑ: H υπερβολή είναι και λίγο γλυκιά πρέπει να πούμε. Είναι μεγάλος πειρασμός αν έχεις πολλά βέλη στη φαρέτρα σου να θες να τα πετάξεις όλα. Μ’ αυτό τον πειρασμό εξακολουθώ να παλεύω, χα χα...

Η ματαιοδοξία που πηγάζει από την αναγνωρισιμότητα πως ελέγχεται;

ΑΑ: Δεν ξέρω. Δε μου τυχαίνει να μου κάνει κάποιος καλό επειδή με ξέρει, μάλλον με κρίνει αυστηρότερα.

ΓΑ: Δεν νομίζω ότι περπατάμε στο δρόμο και όλοι γυρνάνε να μας μιλήσουν.

ΑΑ: Μουσικοί είμαστε.

Έχει τύχει να ακούσω να φωνάζει το κοινό το όνομα σας...

ΓΑ: Ίσως απλά επειδή ταιριάζει να γίνει κραυγή.

Έχετε εκμηδενίσει το εγώ σας δηλαδή;

ΑΑ: Εκμηδενίσει όχι, διότι αν το εκμηδενίσεις καταλήγεις να αυτό-οικτίρεσαι. Προσπαθούμε να το κρατάμε σε ένα υγιές μέγεθος. Χωρίς καθόλου «εγώ» σαν λέξη, σαν προσπάθεια, σαν στάση δεν μπορείς να πας πουθενά, με πάρα πολύ σκάβεις τον ίδιο σου το λάκκο. Είναι ζήτημα ισορροπιών.

ΓΑ: Έχει δίκιο.

Τι σημαίνει πνευματικότητα;

ΓΑ: Να μπορέσεις να δεις πράγματα και καταστάσεις και στιγμές πέρα από μια στενά υλιστική, ματεριαλιστική διάσταση. Πολλές φορές νιώθω σαν πουλί που είναι από πάνω και κοιτάει τον κόσμο που είναι κάτω. Είναι πράγματα που βλέπεις διαφορετικά από δίπλα και διαφορετικά από μακριά. Όταν ήμουν πολύ μικρός μου άρεζε να παίζω παιχνίδια με πουλιά, παρατηρώντας πουλιά. Έβλεπα ένα και σκεφτόμουν ότι ήθελα να δω δύο μαζί και συνειδητοποιούσα ότι αν ήμουν πιο ψηλά τότε θα έβλεπα πολύ περισσότερα από ένα. Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτό που φαίνονται σε πρώτη όψη.

ΑΑ: Πνευματικότητα είναι το να είσαι ή να προσπαθείς να είσαι συντονισμένος με την ομορφιά που δε φαίνεται αλλά υπάρχει. Αυτό μπορεί να το παραλλάξει κανείς, αλλά επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος θεωρώ ότι όλα πρέπει να γίνονται για να πηγαίνουμε πιο ψηλά. Πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος προσπαθεί να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Να δει αυτά που δε φαίνονται αλλά υπάρχουν. Αναζητά συνέχεια. Το ότι είμαι φύσει αισιόδοξος είναι αυτό που χρωματίζει την πρόταση και τον ορισμό που δίνω. Τι νόημα έχει να εκμεταλλεύεσαι ένα χάρισμα που έχει δώσει ο Θεός, (το πνεύμα), αν όχι για να γίνεις καλύτερος;

ΓΑ: Αν ήσουν απαισιόδοξος θα μπορούσες να πεις να βλέπεις την άσχημη πλευρά από κάτι που επιφανειακά σου φαίνεται όμορφο ή το κακό που παραμονεύει από πίσω.

Τι κάνει έναν άνθρωπο καλύτερο;

ΑΑ: Η αίσθηση του δικαίου. Θεωρώ ότι είναι αυτό που λείπει γι αυτό το τονίζω. Αν σκεφτείς σε όσα κάνεις να βάλεις το δίκαιο μέσα, έχεις κάνει κάτι καλό.

ΓΑ: Θα συμφωνήσω με αυτό. Μου θυμίζει μια ιστορία που είχα γράψει παλιά με ένα άγγελο που αποφάσισε να κατέβει στη γη να βοηθήσει κάτι παιδάκια που παίζανε μπάλα και δεν ήθελε να γυρίσει. Του είπανε, εντάξει μπορείς να κάτσεις, αλλά από μέρα σε μέρα ποτέ δε θα ξανασυναντήσεις τους ίδιους ανθρώπους και ποτέ δε θα ξαναβρεθείς στο ίδιο μέρος. Αν το σκεφτείς έτσι, με αυτές τις προϋποθέσεις, κάποιος μπορεί να είναι τόσο καλός ή όσο κακός θέλει να είναι. Έτσι γεννάται ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα το οποίο μας αναγάγει στην αίσθηση για το δίκαιο.

Αλληλοσυμπληρώνεστε;

ΑΑ: Μόνο στο μουσικό ταλέντο ή στην έλλειψή του. Ο Γιώργος μπορεί να βγάλει ήχο και να παίξει όλα σχεδόν τα όργανα εκτός από κρουστά. Σ’ αυτό είναι παθολογικά κακός. Κι εγώ δεν έχω την ίδια ευχέρεια με τα άλλα όργανα. Με τις ίδιες εργατοώρες δουλειάς δε θα μπορούσα ποτέ να παίξω κιθάρα σαν τον Γιώργο. Ενώ ανάμεσα σε κρουστά, είμαι σαν νήπιο σε ζαχαροπλαστείο.

ΓΑ: Ενώ με μένα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να ξέρει κανείς που σταματάει ο ένας και που αρχίζει ο άλλος είναι σημαντικό.

Τι σημαίνει το να είστε καλλιτέχνες;

ΑΑ: Είναι τόσες πολλές οι εξωτερικές επεμβάσεις στην καθημερινή ζωή, σε κάθε τι που κάνουμε, που το ότι έχει κάποιος ταλέντο σε αυτό που ονομάζεται Τέχνη δεν τον κάνει αυτόματα και καλλιτέχνη. Για μένα ένας καλλιτέχνης δε θα έπρεπε να ανησυχεί για την καθημερινότητα.

ΓΑ: Κάτι τέτοιο για μένα είναι ένα κλισέ, νομίζω, που έχει βγει από κάποιο κόσμο, παρά αναγκαστικά η πραγματικότητα.

ΑΑ: Κάποιος που ζει στα σύννεφα, κάποιος που δε μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο εκτός από την τέχνη του. Εγώ δεν είμαι έτσι.

ΓΑ: Εγώ διαφωνώ, υπάρχει κόσμος που δε ζει στα σύννεφα και είναι καλλιτέχνης. Για μένα είναι ένα κλισέ το οποίο έχει βγει από κάποιο κόσμο, απλά είναι διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά δε σημαίνει αυτό ότι μια πιο οργανωμένη προσωπικότητα δεν μπορεί να είναι καλλιτέχνης.

ΑΑ: Θα εκπλαγείς αν γνωρίσεις από κοντά ανθρώπους που θεωρούνται καλλιτέχνες και δεις πως σκέφτονται, πώς συμπεριφέρονται και πόσο μακριά είναι από αυτό που θα έπρεπε να είναι ένας καλλιτέχνης. Καλλιτέχνης πρέπει να είσαι και στην ψυχή.

ΓΑ: Αυτό σιγά-σιγά φαίνεται και αντανακλάται και στη δημιουργία του καθενός. Φαίνεται και ξεχωρίζει.

Ποια είναι η σχέση των μουσικών με τους καλλιτέχνες;

ΑΑ: Τεράστια σχέση. Πρώτα-πρώτα ας μιλήσουμε για τη γενική παραδοχή που ισχύει στην ελληνική πραγματικότητα και διαχωρίζει ερμηνευτή και μουσικό, διότι αυτό έξω δεν ισχύει. Αν θεωρήσουμε ότι κάποιος ερμηνευτής έχει βάλει τόσο ιδρώτα και κόπο όσο ένας μουσικός για να κατακτήσει το όργανό του, έχει δικαίωμα να μιλάει επί ίσοις όροις μαζί του και τούμπαλιν, και τότε ο ένας στρώνει ένα χαλί πάνω στο οποίο ο άλλος κάνει τη δουλειά του πιο σωστά. Οι περισσότεροι επιτυχημένοι μουσικοί μπορούν να «διαβάζουν»τις διαθέσεις και τις μικροσυνήθειές του κάθε ερμηνευτή ώστε να γίνει η ζωή του πιο εύκολη. Είναι μέρος της δουλειάς τους. Οι μουσικοί είναι πρώτα υπηρέτες και μετά αφέντες. Υπηρετούν τη μουσική.

ΓΑ: Για μένα ο μουσικός ερμηνεύει πράγματα με το δικό του τρόπο. Δεν παίζουν όλοι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο. Πάντα είναι κάτι διαφορετικό, ο καθένας προσπαθεί να δώσει τη δική του σφραγίδα, να κάνει το δικό του χαρακτήρα να φανεί. Πόσες φορές δεν ακούμε κάτι και καταλαβαίνουμε ποιος το παίζει. Απλά κάποιος το κάνει με τη φωνή του κάποιος κάπως αλλιώς. Η φωνή είναι το μόνο φυσικό όργανο στο κάτω κάτω.

Το φιλοθεάμον κοινό και το φανατισμένο κοινό. Η επιρροή που ασκεί και κατά πόσο το αφήνετε να συμβαίνει.

ΑΑ: Για να είναι κάποιος φανατικός οπαδός κάποιου πράγματος σημαίνει καταρχάς ότι του αρέσει κάτι πάρα πολύ. Ξεκινάμε από αυτή την παραδοχή. Όταν αρχίζει και το θεωρεί μόνο δικό του και όχι και άλλων, τότε αρχίζει να υπάρχει πρόβλημα.

ΓΑ: Για μένα είναι σαν να προσπαθείς να καναλιζάρεις μια ενέργεια. Αντί να τη σκορπίζεις δεξιά και αριστερά, απλά τη βάζεις σε μία ροή.

ΓΑ: Από την άλλη αν το γουστάρεις πάρα πολύ γιατί δεν κάνεις κάτι κι εσύ; Για πάρα πολλούς από τους μουσικούς της γενιάς μου, ο λόγος που αρχίσαμε να κάνουμε πράγματα, να παίζουμε μουσική ήταν γιατί θέλαμε κάτι άλλο από αυτό που γινόταν γύρω μας και ήταν πόσα άλλα πράγματα που μας άρεσαν πολύ και μας έδιναν τη δύναμη και τη φόρτιση να κάνουμε κάτι δικό μας.

ΑΑ: Δε σ’ αρέσει κάτι; Αντί να γκρινιάζεις κάνε κάτι δικό σου που να σου αρέσει.

ΓΑ: Μερικές φορές βρίσκεις κάτι που σε καλύπτει εν μέρει συναισθηματικά αλλά όχι τελείως. Σε παίρνει ξώφαλτσα ή μπορεί να μη σε πλησιάζει καθόλου. Νιώθεις την ανάγκη να κάνεις εσύ ο ίδιος κάτι. Με την υγιή έννοια, ότι έχω κάτι κι εγώ μέσα μου που μου αρέσει και θέλω να το βγάλω.

ΑΑ: Σχετικά με το κοινό του Θανάση θα ήθελα να πω το εξής. Ειλικρινά εκτιμάμε και αγαπάμε αυτά τα παιδιά και τους μεγάλους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες, περνάν καλά, λένε πόσο τους άγγιξε και πόσο καλυτέρευσε τη ζωή τους και πόσο ευχαριστημένοι είναι. Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε εκεί. Πραγματικά το χαίρομαι αυτό. Από την άλλη, μερικές φορές, διαβάζω στο σάιτ κάτι απίστευτους αφορισμούς κατά πάντων.

ΓΑ: Και όσο σκέφτομαι τις συνθήκες μιας ζωντανής εμφάνισης, θυμάμαι και χρησιμοποιώ ως παράδειγμα τις φορές που εμφανιστήκαμε στο Θέατρο Χώρα. Δεν ξεχνώ και το εύστοχο σημείωμα του Θανάση «... μην αντέχοντας τη βαναυσότητα των κέντρων διασκέδασης». Στο Θέατρο Χώρα όπου οι συνθήκες ήταν περισσότερο συναυλιακές και μη-μαγαζίστικες υπήρχαν άτομα που κατακρίνανε το γεγονός ότι δεν είχε τραπέζια, ξηρούς καρπούς... Όλα είναι ένας συμβιβασμός και προσπαθείς να πετύχεις σε αυτό τον συμβιβασμό. Σε κάθε μπάντα, δηλαδή σε κάθε ομάδα που δημιουργείται από ανθρώπους όλα είναι ένας χρυσός συμβιβασμός. Υπάρχει πάντα το σημείο που κάποιος είναι έτοιμος να υποχωρήσει.

ΑΑ: Υπήρξαν και φωνές που τα είπαν αυτά ότι ο Θανάσης και η μπάντα νοιάζονται, αλλά υπήρχαν και κάτι άλλοι απλά κακεντρεχείς, στων οποίων τη διατύπωση έβλεπα ηλικία, συμπλέγματα, και αδύνατα επιχειρήματα.

ΓΑ: Φτάσαμε σε μια ηλικία κάνοντας τα πράγματα που μας αρέσουν και πιστεύοντας στα πράγματα που κάνουμε.

ΑΑ: Εγώ δεν έχω παίξει ούτε ένα βράδυ μουσική που δε μου αρέσει, γεγονός που το θεωρώ μέγιστο επίτευγμα.

ΓΑ: Ποτέ δε μπορείς να ικανοποιήσεις τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχω πρόβλημα να παίξω σε όποια περιοχή μου πουν αρκεί να με καλέσουν και να συμφωνήσω μαζί τους. Όλοι κάνουμε μια δουλειά και κανείς δεν πάει να «γδύσει» οποιονδήποτε. Δεν ξυπνάμε ένα πρωί, βάζουμε το δάχτυλο στο χάρτη και λέμε αύριο θέλουμε να παίξουμε εκεί.

ΑΑ: Στην Τσιούξανη!

Τι εστί Τσιούξανη;

ΓΑ: Είναι ένα χωριό κοντά στο Μεταξοχώρι που φημίζεται για την ιδιαίτερα εύθυμη και ευδιάθετη αντρική χορωδία του. Τον καιρό των ηχογραφήσεων, σε κάποια κομμάτια έκανε τα φωνητικά η συγκεκριμένη χορωδία. Είναι όμως ένα ευαίσθητο ζήτημα η επίσκεψή μας εκεί.

Να κλείσουμε με μια ευχή;

ΓΑ: «Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τα άνθη μιλούν. Από μέσα τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.”.

ΑΑ: Μακάρι να αγοράσουν όλοι όσοι μπορούν τα σκίτσα του Μποστ.

Προσωπικά εργαλεία
Χώροι ονομάτων

Παραλλαγές
Ενέργειες
Πλοήγηση
Εργαλειοθήκη