Απάνθισμα... καημού (Νυκτωδός)

Εγώ νερό μας στο κρασί, δεν έβαζα ποτέ μου
κι' ούτε σε ξένη αγκαλιά μ' έβρισκε το πρωί
Μα απ' τον καιρό που έφυγες, μάτια μου κι ουρανέ μου
μου το θολώνουν το κρασί, μου κλέβουν το φιλί

Πίνω τ' αμίλητο νερό κανέναν δεν μιλάω
και μες στο σπίτι το παλιό, σαν φάντασμα γυρνώ
Την πόρτα δεν μου χτυπήσαν, αυτοί που αγαπάω
γιατί γνωρίζουν στον καημό, δεν έχει γιατρικό

Τώρα να δω δόλια ψυχή πως θα τα καταφέρεις
πως θα' βρεις τρόπο στην ζωή, απ' την σκιά να βγεις
Μπορεί το μαύρο σύννεφο βροχή να μην σου φέρει
μα θα σκεπάσει την ψυχή, τον ήλιο μην χαρείς

Σταυρακούδης Χρήστος
nyctodos@yahoo.gr