Ανασφάλεια (marfag)

κι όπως προχωράω κοιτάω από το τζάμι του αμαξιού ανάποδα τα βρώμικα κτίρια και τις μισογκρεμισμένες κατοικίες στο πέρασμα του χρόνου...
μου αρέσουν...
μου αρέσουν πολύ...
πιο πολύ από τα καθαρά...
άραγε τι είναι καθαρό και τι είναι βρώμικο...
κι εδώ διχάζομαι αρκετές φορές...
θέλω να κλαίω και το καταφέρνω πολύ εύκολα τον τελευταίο καιρό...
μου ξεφεύγουν, μου έρχονται...
λίγες στιγμές πραγματικά χάρηκα μέχρι τώρα...
εκμυστηρεύομαι ότι δε μου πολυαρέσει η χαρά...
δεν ξέρω τι συμβαίνει...
μου αρέσει λίγο περισσότερο η δυστυχία...
η μελαγχολία, η κατάθλιψη...
δεν δέχομαι εύκολα τον ήλιο...
μόνο το καλοκαίρι...
κι αυτό επειδή μου το επιβάλει το καλοκαίρι...
αλλά δε θα το ξανακάνω...
μου αρέσει να περπατάω έξω το φθινόπωρο...
πάντα να ήταν φθινόπωρο...
μόνο φθινόπωρο...
έχω τιμωρηθεί αυστηρά για αυτή τη λέξη...
έχω κακοποιήσει και έχω κακοποιηθεί το φθινόπωρο για αυτό το λόγο το αγάπησα...
και το ερωτεύτηκα...
τελικά μέχρι στιγμής ξέρω να ερωτεύομαι...
αυτά...
κι όχι ανθρώπους...
όχι ακόμα...
δε μου έχει έρθει η διάθεση να ερωτευτώ...
βλέποντας μακρυά...
δε θέλω ακόμα...
ή μήπως φοβάμαι...
οι ανασφάλειές μου δεν μου αφήνουν ξεκάθαρο το τοπίο να γεύομαι...

κάτι από μαρφάγκ...