Ό,τι τραγούδησα...

Ακληρες ρίμες μου, οι εξαίσιες μουσικές
σαν ακατάδεχτες σας έχουν προσπεράσει
πικρές να αναμετράτε Κυριακές,
στο ταπεινό του νου μου εικονοστάσι.

Παντέρμοι στίχοι μου, ανώδυνοι, γυμνοί
με αχλής εσθήτα η αρμονία δε θα σας ντύσει.
Γλυκαηδονιού δε θα βρεθεί φωνή
τη θλίψη σας θροϊστά να τραγουδήσει.

Ο,τι τραγούδησα, μια παύση σε επωδό
απ το αναμάσημα μιας μούσας διακονιάρας.
Κι όλα μου, το "άμωμοι", μου παίζουν, ’εν οδώ’
στα ξέφτια τέλια μιας ξεκούρδιστης κιθάρας.