"Οι τρεις μάγισσες" ή αλλιώς "τα μαγειρέματα" (Chcome)

Είδα τις προθεσμίες για υποβολή αιτήσεων τελευταία στιγμή στην εφημερίδα. Έκανα αίτηση, περισσότερο παρακινούμενη από μια παρόρμηση που μου λέει πάντα "γιατί όχι; " και ας μην έχω καμία ελπίδα. Το μεταπτυχιακό εξάλλου που κάνω τώρα το έχω παρατημένο οπότε γιατί να μην προσπαθήσω κάπου αλλού που φαίνεται τουλάχιστον περισσότερο ενδιαφέρον; Δεν διάβασα και δε μελέτησα τίποτα, ούτε καν μπήκα στον κόπο να περάσω από τη γραμματεία να μάθω, πληροφορίες σχετικά με την ύλη. Ήθελα περισσότερο να κάνω μια δοκιμή σε κάτι καινούριο. Δεν υπήρχε χρόνος κιόλας για διάβασμα. Οι εξετάσεις ήταν πολύ κοντά μετά το πέρας της υποβολής αιτήσεων. Όχι βέβαια ότι αν τυχόν κι υπήρχε χρόνος θα τον εκμεταλλευόμουν για να διαβάσω.

Όταν μπήκα μέσα στο αμφιθέατρο νούμερο 12 της φιλοσοφικής σχολής και είδα όλους αυτούς τους υποψήφιους σκέφτηκα προς στιγμή να το βάλω στα πόδια. Θα χάσω το χρόνο μου συλλογίστηκα. Θα μπορούσα να πάω μια βόλτα στην πινακοθήκη που είχα τόσο καιρό να πάω. Σκεφτόμουν ήδη τον εαυτό μου να περιδιαβαίνει μέσα στις αίθουσες και δεν έβλεπα την ώρα. Κοίταξα το ρολόι μου να δω αν προλάβαινα το λεωφορείο. Είχα σχεδόν αποφασίσει να το κάνω αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσα. Με πλησίασε ένας ψηλός νεαρός για να με ρωτήσει αν είχα ξαναδώσει αυτές τις εξετάσεις και να μου πει ότι είχε πολύ αγωνία. Συναδελφική συντροφικότητα. Ντράπηκα για το πόσο αναίσθητη αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Η αδιαφορία μου μπροστά στη δική του αγωνία ήταν αυτή που με έκανε να μπω μέσα στο αμφιθέατρο.

Όταν μας έδωσαν τα θέματα τα κοίταξα για λίγο και εκ νέου άρχισα να κάνω σχέδια για άμεση διαφυγή μου από τον χώρο των εξετάσεων. Υπήρχε ένα μεγάλο φιλοσοφικοκοινωνικό κείμενο που έπρεπε να αποδοθεί από τα ελληνικά στα αγγλικά, ένα λογοτεχνικό, πιο μικρό, που έπρεπε να αποδοθεί από τα αγγλικά στα ελληνικά και ένα γενικό ερώτημα περί μετάφρασης, χρηστικότητας της και των ορίων της.

Κοίταξα γύρω μου, οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να γράφουν μανιωδώς. Μάλλον ήμουν η μόνη σε ένα γεμάτο αμφιθέατρο που κοιτούσε το ταβάνι και μετρούσε τις ρίγες που χαράκωναν το γυμνό χρωματιστό τσιμέντο του. Τις μέτρησα όλες δυο φορές, από αριστερά προς τα δεξιά και ανάποδα για να βεβαιωθώ ότι δεν κάνω λάθος. Ναι, οι ρίγες ήταν ίσες και ίδιες από όποια μεριά και να τις μετρούσα.

Το ρολόι μου έδειχνε πως είχαν περάσει μόνο πέντε λεπτά. Το ακαδημαϊκό πρωτόκολλο με υποχρέωνε να μείνω μέσα μισή ώρα, ακόμη και αν έγραφα στην κόλλα μόνο το όνομά μου. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου.

Παρατήρησα πως ο επιτηρητής μας προσφέρονταν για επιπλέον εκμετάλλευση του χρόνου. Προφανώς ήταν βοηθός καθηγητή με ατημέλητα καστανά μαλλιά που έπεφταν συνεχώς στη δεξιά πλευρά του μετώπου του, νευρικά χέρια που φυλλομετρούσαν κάποια χαρτιά και γυαλιά με μοντέρνο κοκάλινο σκελετό. Χαριτωμένος σκέφτομαι. Φοράει καφέ πουλόβερ και κοτλέ μπεζ παντελόνι. Στον αριστερό καρπό μεγάλο ρολόι. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. Πάντα μου άρεσε αυτή η κίνηση στους άντρες.

Γυρνάει στον τεράστιο πίνακα πίσω του και γράφει την ώρα λήξης της εξέτασης. Ο ήχος της κιμωλίας ακούγεται γρήγορος και κοφτός. Παρατηρώ το άνοιγμα της πλάτης του καθώς γράφει. Όχι ότι πρόκειται ποτέ να τον αγκαλιάσω ή ότι θέλω να τον αγκαλιάσω αλλά δεν έχω τι καλύτερο να κάνω.

Μέχρι που ο ψίθυρος της διπλανής μου που μου χαμογελάει ανήσυχα με επαναφέρει. "Παλούκια ε; " μου μουρμουρίζει συνομωτικά, σχεδόν ξέπνοα.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και παρατηρώ πλαγίως το γραπτό της. Έχει ήδη γράψει δύο μεγάλες παραγράφους. Την πιάνω με την άκρη του ματιού μου να κάνει ακριβώς το ίδιο στο δικό μου γραπτό το οποίο θωρεί το άπειρο, πάλλευκο, κενότατο, αδειότατο.

Χαμογελάει με κατανόηση ή μήπως με ανακούφιση που υπάρχουν και χειρότερα; Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή του πλαγίου βλέμματός της όλα γυρίζουν μέσα μου ανάποδα. Καταλαμβάνομαι από ένα ξαφνικό πείσμα που γεννιέται από την πληγωμένη μου περηφάνια. Θα γράψω ό, τι μου κατέβει μόνο και μόνο για να μη φαίνεται η κόλλα μου άδεια. Την επόμενη φορά που θα γυρίσει να κοιτάξει η διπλανή μου να έχω κάτι να επιδείξω κι εγώ έστω και αν έχω γράψει συνταγή για κοκκινιστό κοτόπουλο.

Και έτσι ξεκίνησα κι εγώ να γεμίζω την κόλλα μου. Κι όσο περνάει η ώρα λες και με έχει συνεπάρει φρενίτιδα. Αυτοσχεδιάζω, υπερβάλλω, φαντάζομαι και πλησιάζω τις φαντασίες μου με τον ορθολογιστικό τρόπο με τον οποίο πρέπει να αποτυπωθούν στο χαρτί έτσι ώστε να έχουν μια πιο ακαδημαϊκή μορφή. Εξωραΐζω το λόγο μου στο λογοτεχνικό κείμενο, τυποποιώ λεκτικά τις φράσεις μου στο φιλοσοφικό και αφήνω τον εαυτό μου να γράψει ελεύθερα τις δικές του απόψεις περί μετάφρασης, χρηστικότητας και ορίων, αν και ξέρω πως όλα θα απορριφθούν. Λέω στον εαυτό μου γράψε γράψε και μη σταματάς.

Χαμογελούσα στη σκέψη ότι οποίος διόρθωνε το γραπτό μου πιθανόν θα γελούσε μα αυτά που θα έβλεπε. "Γιατί να μη διασκεδάσω έναν άνθρωπο; " αναρωτιόμουν και η ελευθερία μου μπροστά στο χαρτί μεγάλωνε.

Γρήγορα γεμίζω την κόλλα μου και χρειάζομαι κι άλλη. Είμαι περήφανη πλέον που και το δικό μου χαρτί γέμισε και ας έχει γεμίσει με ανοησίες που κατεβαίνουν εκείνη την ώρα άσχετες και ασύνδετες από το κεφάλι μου. Πόσο συνδεδεμένες προτάσεις με το αντικείμενο μπορεί να γεννήσει ένα μυαλό το οποίο δεν έχει καν μπει στον κόπο να μάθει έστω τι θα περιέχει η εξέταση και βεβαίως απέχει κατά πολύ από το σημείο του να έχει μελετήσει το αντικείμενό του;

Σειρά μου τώρα να χαμογελάσω στη διπλανή μου καθώς της ζητάω τη γόμα της. Παρατηρώ πάλι πλαγίως το γραπτό της για να υπολογίσω πόσο περισσότερο ή λιγότερο από μένα έχει γράψει. Περίπου τα ίδια βλέπω.

Ο επιτηρητής μας πληροφορεί πως έχουμε ακόμη ένα τέταρτο. Θα έπρεπε ίσως να ξαναχτενίσω τα κείμενά μου για να τους δώσω μια πιο στέρεη και συμπαγή μορφή αλλά δεν έχω διάθεση. Κι έγραψα τόσο χύμα και ακατάπαυστα που νοιώθω κουρασμένη. Αρνούμαι φυσικά μέσα μου να παραδεχτώ πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω από τεμπέλα-για αυτό και δεν είχα μελετήσει τίποτα- και αποφασίζω να σηκωθώ για να δώσω το γραπτό μου.

"Τα αποτελέσματα θα βγουν σε δυο εβδομάδες περίπου και θα αναρτηθούν στον έβδομο όροφο κυψέλη εννιά" με πληροφορεί ο επιτηρητής καθώς μου ζητάει να υπογράψω σε ένα χαρτί που βρίσκονται γραμμένα κατά αλφαβητική σειρά τα ονόματα των τριακοσίων περίπου υποψηφίων για εκείνες τις τριάντα θέσεις μεταπτυχιακού του διατμηματικού.

Όταν μετά από δυο εβδομάδες βλέπω το όνομά μου ανάμεσα στους τριάντα επιτυχόντες, νομίζω πως θα λιποθυμήσω. Πηγαίνω γρήγορα μέσα στα γραφεία και τους ζητάω και από εκεί την κατάσταση επιτυχόντων. Όχι, δεν έχει γίνει λάθος και μάλιστα κυρία μου είστε και πολύ ψηλά στη λίστα των βαθμολογίας, γράψατε παρά πολύ καλά. Τρελλαίνομαι από χαρά και έκπληξη. "Μα πως "επιμένω "αφού ήμουν αδιάβαστη"

"Ε, τι να σας πούμε κυρία μου" κάνει εμφανώς βαριεστημένη μία υπάλληλος που θέλει να με ξεφορτωθεί "προφανώς φάγατε τη θέση κάποιου διαβασμένου" και χαμογελά βεβιασμένα.

Με έχει πιάσει ταχυκαρδία και μου έρχεται να τους φιλήσω όλους εκεί μέσα. Έναν έναν. Τις γυναίκες στο μάγουλο και τους άντρες στο στόμα, μα φυσικά δεν φιλάω κανέναν. Αρκούμαι να χαμογελάω ηλιθίως με το χαμόγελο εκείνης της άπιαστης ξαφνικής χαράς του πεινασμένου όταν βρίσκει ξαφνικά στο δρόμο του από το πουθενά ένα στρωμένο τραπέζι με τρυφεροψημένα κρεατικά, λαχταριστές σάλτσες και σιροπιαστά γλυκά. Τραπεζιού που σπάει τη μύτη με τις μυρωδιές του και προκαλεί την τρομερή εκείνη σιελόρροια του ουρανίσκου που πήζει στο σάλιο όταν βρίσκεται μπροστά σε υπέροχα, γαργαλιστά για τη γεύση, εδώδιμα.

Σε τέτοια μακαρίως αποχαυνωμένη κατάσταση βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή.

"Βεβαίως θα πρέπει να περάσετε και από προφορική εξέταση"...

Η φωνή της κοπέλας πίσω από τον πάγκο με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Ορίστε; "

"Αποφασίστηκε οι τριάντα επιτυχόντες να περάσουν από προφορική εξέταση. Το τμήμα θα δεχθεί δέκα μεταπτυχιακούς φοιτητές από τους τριάντα"

Τα πόδια μου κόβονται λες και χάνω κάποια σίγουρη θέση που την κέρδισα με τον ιδρώτα του διαβάσματός μου.

"Μα πως" ψελλίζω "η εφημερίδα έλεγε για ανακοίνωση του τμήματος που θα έπαιρνε τριάντα φοιτητές. Τώρα πως; Από τριάντα δέκα; Και τόσο απροειδοποίητα; "

"Κυρία μου, έτσι αποφασίστηκε, δεν είναι δική μας αρμοδιότητα αυτό. Η προφορική εξέταση σε πέντε μέρες από τώρα. "

Οι λέξεις λες και με πυροβολούν. Είμαι χαμένη από χέρι σκέφτομαι. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις προφορικές εξετάσεις και όταν ήταν προαιρετικές κατά τη διάρκεια των σπουδών τις απέφευγα σαν το διάολο. Μόνο στις προφορικές εξετάσεις των Αμερικανών καθηγητών πήγαινα, γνωρίζοντας από πριν πόσο εύκολο είναι να γοητεύσεις τους Αμερικάνους με λίγα μπερδεμένα αμπελοφιλοσοφημένα λόγια και ένα ασαφές μυστήριο χαμόγελο σχεδιασμενο στο πρόσωπο. Δεν έπεφτα ποτέ έξω σε κάτι τέτοια.

Πληροφορούμαι πως η επιτροπή θα είναι τριμελής και θα αποτελείται από γυναίκες. Ο πανικός και η ανησυχία μου μεγαλώνουν. "Γυναίκες" σκέφτομαι τρομοκρατημένη ξέροντας πολύ καλά πως είναι πολύ πιο σκληρές από τους άντρες συναδέλφους τους και στη βαθμολογία και σε όλα. Είμαι πλέον μάρτυρας που περιμένει την καταδικαστική του εξέταση από την επιτροπή των τριών μαγισσών.

(συνεχίζεται με την εξέταση των τριών μαγισσών που ήδη έχουν μαγειρέψει το φαί τους)

Νοέμβρης 2004

chcome